Cumartesi günkü bayanlar finalinde Çek bayan tenisçi Vondrousova‘nın yazdığı “peri masalı”nı konuştuğum, tenis meraklısı bir arkadaşım, “yarın erkekler finalinde de neden bu türlü bir masal yazılmasın?” diyordu. Ben de “Böyle mükemmel masallar, her 24 saatte bir yazılsaydı ismi masal olmazdı…” diye karşılık vermiştim. Son yılları, “Üç büyükler”in (Novak, Rafael, Roger) domine ettiği tenis aleminde, 20 yaşındaki genç yetenek Carlos Alcaraz (maç öncesi Dünya 1 numarası), birinci Wimbledon finalinde ortadan sıyrılıp, 2 numaradaki (3 kere Wimbledon şampiyonu) Djokovic‘i yenip kupayı kaldırabilecek miydi?
Ve o denli oldu.
İki günde iki “Peri masalı”na şahit oldu, Wimbledon’ın Centre Court’u…
Sadece yıllık tenis takviminin değil, bu sporun tarihinin de tartışmasız en değerli, en çok beklenen turnuvası olan Wimbledon’a, kuşkusuz damga vuran dünya devleri ortasına ismini yazdırmıştı Novak Djokovic. Bugün 103’ncü maçına çıkarak, kendisinden evvel Centre Court’ta 119 maça çıkan Roger Federer‘e biraz daha yaklaşmış oldu. Kuşkusuz, Federer ve Nadal‘ın “tenis tarihininin altın sayfalarında gerilerde kaldığı” bu alemde bugüne kadar “en büyük” unvanını elinde tutarak geldi bugünkü finale.
Açık konuşmak gerekirse, AELTC (All England Lawn Tennis and Croquet Club) kortlarının eski bir müdavimi olarak, burada kaç esfaneler seyretmiş biridir bu satırların muharriri. Birleşik Krallık’taki muhabirlik yıllarımda, çabucak her yıl bu turnuvaya akredite olup, değerli maçları ve olağan ki bilhassa de finalleri izledim. Ne Becker‘leri, ne Edberg‘leri, ne Borg‘ları, ne Agassi‘leri, ne Sampras’ları, ne İvaniseviç‘leri canlı canlı izledi bu gözler, yıllarca. Djokovic hayranlarını ve taraftarlarını üzmek istemem lakin, onların “ligi”nde bir efsane olmadığını söylemem lazım.
Tek bir münasebet bile sunmam gerekse, Centre Court‘ta yıllar uzunluğu izlediğim hiçbir şampiyonun, karşısında “underdog” (mazlum) olarak görünen rakibine verilen seyirci dayanağına böylesine “olgun olmayan” bir tepki verdiğini hatırlamıyorum. Bugünkü finalde, İspanyol Alcaraz‘ı ağır biçimde destekleyen seyirci ile anlamsız bir “didişmeye” girmesi, bir şampiyona yakışmayan bir eksi puandı.
Wimbledon; efsane gelenekleri, çilek ve kremaya eşlik eden şampanyası, çoklukla “up market” seyirci profili, kraliyet ailesinin özel bir hamilik ve ilgi göstermesinin yanısıra, her yıl Centre Court’ta sürpriz taraftarlık seçimlerinin şampiyonları etkilediği bir yerdir.
Tabii, teknik manada “tenisten” konuşursak, Djokovic‘in, üstte zirkettiğim büyük şampiyonlardan “geride” bir özelliği de, “zor vakitlerde izleyenlerin ağızlarını açık bırakacak reaksiyonlarının” daha az olmasıdır. Mesela bir Agassi‘nin ya da Sampras‘ın, hatta 2001’de “sürpriz şampiyon” Goran Ivanisevic‘in (halen Djokovic’in coach’u) bile o “balyoz gücünde” servisleri ve volelerini pek göremezsiniz Novak’ta. Daha sade ve “öngörülebilir” bir oyundur onunki. Üstün kaliteli, akıllı, kurnaz, zeki, fakat “öngörülebilir…”
Nitekim, tam da bu özelliği ile, rakibi 20 yaşındaki genç finalist Alcaraz’ın hırslı tepkileri karşısında bocaladığını gördük. Birinci sette çok üstün oynayıp 6-1 kazanıp “tamam, bu final kısa sürecek galiba” (sonuçta 5 saate dayandı) dedirttikten sonra, ikinci sette Djokovic‘i öldürüp ödürüp diriltti. Tie Break’te durumu 1-1 yaptı.
85 dakika süren 2’nci sette, Djokovic karşısında “daha bir şampiyon adayı” imgesi verdi, hırslı İspanyol Alcaraz. Ferdi sporlarda, örneğin güreş, boks, uzakdoğu sporları, masa tenisi ve bilhassa de teniste “öngörülemezlik” çok değerlidir. İşte Alcaraz’ın ikinci setteki performansı, bunun en somut deliliydi. Djokovic açısından da tam aksisi bir durum kelam konusuydu. Buna bir de, bu düzeyde bir şampiyonun düşmemesi gereken “Seyirci de baskı yapıyor. Eyvah ne yapacağım” yanılgısı, Sırp yıldız için değerli bir öbür handikaptı. Bunlar üst üste eklenince, Carlos Alcaraz, rakibini pek çok defa karşıt ayakta ve çok uzaklara sürüklenmiş durumda bırakıp olağanüstü sayılar alıyordu.
Üçüncü setin birinci oyununu alan Alcaraz’ın bu göz kamaştıran oyunu, en başta “kolay biter” dedirten finali, “final üzere bir final“e dönüştürdü. Daha da rahatlayan Alcaraz, başta locadaki İspanya Hükümdarı VI. Felipe olmak üzere taraftarlarını düzgünce coşturmaya başladı. Birebir setin 5’inci oyunu tam 26 dakika sürdü. Tekraren “deuce” durumu yaşanırken, izleyenler adeta tenise doydular. 6’ncı oyunu ise, adeta “formalite” gereği oynandı ve Novak, mukadderatına razı oldu.
İşte bu sette Alcaraz, “Yapabilirim” demeye çoktaan başlamıştı bile…
Maçın kıssası, birinci sette “Bu işi kolay bitirir Novak…“tan, 4’ncü sette “Novak havlu atıyor galiba”ya dönüşüyordu. 5’nci sette işler başabaş gitmesine karşın Novak’ın, rakibine “sürprizler” yapamaması, Alcaraz’ın ise tam bilakis daima “sürpriz return’ler” ile devleşmesi “şampiyon kumaşı” işaretleri veriyordu. Bilhassa Novak’ı güç durumda bırakan usta işi “slice”ları (kesme) ve “drop shot”ları (usulca file yakınına bırakmalar) ile finale damgasını vurdu genç yıldız Alcaraz… Novak‘tan ise göremedik bunları.
Son oyuna 5-3 önde ve servis karşılayarak girdi Alvaraz ve artık herkes daha o noktada “ne olacağını” anlamıştı güya…
Novak Djokovic efsanesini, adeta Centre Court’a gömen genç İspanyol, 1 numara olarak girdiği korttan, “Wimbledon Şampiyonu” olarak çıkmayı başardı. 6-1, 7-6, 6-1, 3-6 ve 6-4
Tam manasıyla, “Epik bir final” izledik.
(Zafer Arapkirli)
