Instagram’da gezinirken bir görüntü düştü önüme. Tekirdağ’daki İskele Rum meyhanesi tanıtılıyordu…
Hani kimi manzaralar vardır ya, gözünüzü alamazsınız. Baktıkça bakarsınız.
Ben de bu meyhanenin tanıtıldığı görüntünün içine düştüm, çıkamadım, üst üste tekraren izledim…
Sanki eskilerden gelen bir büyüsü var ve esir alıyor sizi.
Gösterişsiz lakin şık.
Ortamı sıcak ve çabucak denize nazır bir mekan…
Manzarasının karşısında “Burada rakı içmenin hazzı bir öbür olur” diye düşünüyorsunuz.
Sanki meyhane denize karşı kurulmamış da, deniz burada rakı mavisiz olmaz diye meyhanenin ayaklarına kadar gelivermiş…
Meyhane masalarında asıl olan paylaşmaksa ve keyifle ya da keyfekeder sohbet edebilmekse ve şayet “Meyhane dediğin salaş olur” diyorsanız, ki ben o denli diyenlerdenim, burası muhabbetin de şişenin de tabanına vurulacak en salaşından bir meyhane olarak duruyor…
Malum, rakı masası, nam-ı başka çilingir sofrasıdır. Bir sofranın çilingir sofrası olabilmesi için rastgele bir içki değil, sofrada rakı olması gerekir…
Çünkü rakı masasına oturan biri şişeyi boşalttıkça daha çok konuşmaya, içinde kendisiyle ilgili sırları tek tek anlatmaya başlar, içindeki kapılar açılır.
İşte rakının çilingir hüneri, fazla kaçırmasınız da, İskele Rum meyhanesinin ortamında tesirini gösterebilir.
Hani meze ve içkinin birlikte arzı endam ettiği yerlerdir ya meyhaneler, bu meyhaneye bakınca neler neler arz-ı endam etmeye çıkıyor gözlerinize…
Bir köşesine bakıyorsunuz, Sadri baba beliriyor gözlerinizde…
Anasonla beyazlamış rakı bardaklarının can cana çıkardığı seslerin eşliğinde, o hüzünlü gözleri ve boğazına düğümlenen hıçıkırıklarla, “Ben seni unutmak için sevmedim. Gülmen ayrılık demekmiş bilmedim…” diyesöylüyor, o aşk kırgını udinin hakkını vererek…
Bir köşesine bakıyorsunuz, “Şu köşede sevdiceğimle ne hoş içilir” diye düşünüyorsunuz.
Bir öteki köşe, dostlarla bol kahkahalı felekten bir gece hayal ettiriyor size…
İskele Rum’un en kuytu yeri mi?
Orada Atilla İlhan canlandı gözümde. “Ne bayanlar sevdim esasen yoktular…” şiirini, “Kim kaldı?” şiirindeki gramofondaki ince saza, kadehindeki nazlı beyaz rakıya, Vaniköy korusunun teşrinlerdeki sisine atıf yaparak okuyor sanki…
Derken, “Bu ne sevgi ah, bu ne ızdırap, zavallı kalbim ne kadar harap…” diye Abdullah Yüce’nin büyük sesi çınlamaya başlıyor kulaklarınızda hafiften…
Bu meyhane, güfteye de, besteye de, keyfinize de, kederinize de bir diğer siniyor üzere duruyor…
Şimdi diyeceksiniz ki; “Yazının başlığını ‘Ülkenin başında Atatürk var’ atmışsın, bize bir meyhaneyi anlatıyorsun, kafan kıyak mı yazdın yazıyı?”
Şaşırmayın ancak bu yazıma bu başlığı attıran da bu meyhane.
Çünkü İskele Rum’un duvarında, “Olsa mesela rakının yanında balık, insanın içinde umut, ülkenin başında Atatürk” yazıyor…
O duvardaki dilenilen umut, bir anda içimde beliverdi. Zira o yazı bir anda fark etmemi sağladı, Atatürk’ün ülkenin başında olduğunu…
Gazi Paşa, ülkenin başında değil mi?
Önce prensiplerini simgeleyen altı oku hatırlayın sonra ülkenin haline bakın.
Baktığınızda, altı oka altı süngü saplandığını ancak altı okun haklılığının da gün üzere ortada olduğunu, altı oka ülkenin nasıl muhtaçlığı olduğunu, hissettiğini göreceksiniz…
Bakın ülkenin haline, siyasetin yerlerde sürünen prestijine, fakr-u zaruret içindeki millete, bölgemizde yaşanan gelişmelere ve daha birçok şeye…
Bakın, memleket dahilinde iktidara sahip olanların ve memleket dahilinde muhalefetin iktidarına sahip olan kimilerinin alerjsine, gayretlerine karşın onu unutturamadığı gerçeğine…
Her yerde karşılarına çıkmıyor mu Müşir Gazi?
Baktığınızda göreceksiniz; bir Danirmarka gazetesinin 11 Kasım 1938’de “Yirmincİ asrın en büyük mucizesi” dediği Atatürk’ün, bugün bile 100 yıl önümüzde olduğunu…
“Kurtuluş kuruluştadır” diye anlatıyor ülkenin her şeyi. Öyleyse asla kuşkunuz olmasın, Türk istikbalinin evlatları, üzerine görev olan cumhuriyeti, kuruluşla yine buluşturacak…
Siz şunu bilin ki; ülkenin başından hiç gitmeyecek olan yalnızca biri var,
