Trabzonlu gazi bir yarbayın, 7 çocuğundan biriydi.
Futbola 7 yaşında yalın ayakla Trabzon’un Gülbaharhatun Mahallesi’nde başlamıştı. Trabzon’un gelmiş geçmiş en yeterli beş futbolcusundan biri olan ve 62 üzere genç bir yaşta İstanbul’da vefat eden ulusal futbolcu Sinan Alayoğlu’unun da, yetiştiği birebir mahalleden idi.
Kendi tabiriyle bugün futbol oynuyor olsaydı, milyon Euro‘luk bonservisi ve transfer fiyatı olurdu…
Asıl ismi Polat değil, Polatkan idi.
Onu Polatkan diye sorarsanız, kimse hatırlamaz, tanımaz fakat Polat derseniz:“Haaa, bizim Polat mı?” derler.
1936 Kırklareli doğumlu lakin Trabzonlu Polatkan Demirer.
Onu yazarken bir ricası oldu: “ Babam ben doğduğumda subaydı Kırklareli’nde, Trakya’da… Bu ortada, beni Polatkan diye yazmayın, Polat diye yazarsanız şad olurum. Beni ‘Polat’ diye bililer daima.”
Maradona üzere kısa uzunluklu ve etine dolgun, üstelik sol ayaklı, adaleli. Arjantin’in kıyılarından değil lakin, Gülbaharhatun Mahallesi’nin ortasındaki üçgen formundaki toprak arzide yetişmişti.
Konak üzere bahçeli, süs havuzlu, sarmaşıklı, eski tarihi Trabzon meskenlerinden birinde büyümüştü.
Eli kalem kağıt tutmaya, o vaktin değerli okullarından İdeal İlkokulu’nda başlamış.
Trabzon Lisesi’nin orta kısmından sonra Sanayi Meslek Lisesi ile birlikte eğitim ve öğretim hayatını Trabzon’da tamamlamış o periyotlardaki birçok futbolcu gibi…
*
Babası bir çok savaştan gazi çıkmış bir yarbay emeklisi Ali Osman Demirer ile Binnaz hanımın 7 çocuğundan biri Polat.
Maşallahı var, 87 yaşına girdi. Son aylara kadar delikanlı üzere idi lakin artık sıhhati eskisi üzere değil. Yanına giden olursa meskenine yalnızca eşini tanıyor. Yıllarca oynadığı futbolun meyvelerini para olarak değil fakat sıhhat olarak son yıllara kadar toplamaya başladığını söylemişti, Alzheimer olmadan evvel…
Yürürken sol omzu biraz düşük ve belden yürüyor, futbolun kabadayısı üzere, muhakkak solak olduğu. Kısa uzunluğuna karşın ayaklarına hakim bir oyuncuydu Polat.
O yılların en kıymetli üç grubunda forma giydi. İdmanocağı ve İdmangücü’n den sonra yeni kurulan Trabzonspor’un, Kırmızı Beyazlı birinci kadro takımında da forma giyerek, Bordo Mavili kulübün tarihine geçti…
Vatani misyonunu İskenderun’da uçaksavar topçusu olarak yapan Polat’ın, yazgısına askerlikte de topçuluk vazifesi düşmüştü…
Futbolun saha içindeki 22 adamın bir topun peşinden koşması olduğunu düşünmenin, kemanın telden ve yaydan, Hamlet’ in kağıt ve mürekkepten, piyanonun siyah ve beyaz tuşlardan, sazların ise buralarda yalnızca tulum ve kemençeden ibaret olduğunu söylemekten bir farkı yoktur.
Farklı pencereden bakarsak; o gün birazdan aşağıda anlatacaklarımı fotoğraflayan yahut kameraya kayıt eden olamadı lakin biz yıllar sonra, bundan yaklaşık 10 yıl evvel sıhhati bozulmadan tıpkı Tabakhane Köprüsü üzerinde fotoğrafladığımız Polat Demirer’in, hiç unutamadığı bir öyküsünü dinleyerek başlayalım.
“Yıl sanıyorum 1957 idi. O vakit ki Avni Aker Stadyumu’nda (Trabzon kent Stadyumu) genç ekipler ortası küme maçları vardı. Burada bir müsabakayı futbolcu arkadaşlarımızla, ağabeylerimizle seyrettik, maç dağıldı kalabalık bir formda sağlı, sollu kaldırımlardan millet bizim meydana , Atatürk Alanı civarına hakikat yürüyoruz. Biz de o vaktin futbol da kentteki en kıymetli bir numaralı ismi olan, İdmanocağı’nın antrenörü ve kaptanı çok genç yaşta merhum olan Sebahattin Canoğlu ile küçük bir küme ile yürüyoruz. O sıralar Trabzon futbol genç ekipler karması Ankara’ya gidecek. Ankara Genç Karması ile maç yapılacak. 21 yaşındayım ve yaşım tutmuyor fakat ben de ekiple gidip bu maçı seyretmek istiyorum Ankara’da… Bu türlü bir durum var anlayacağınız. Ankara’yı daha evvel görmüşüm, çok hoşuma gitmişti. Yeterli bir futbolcu ve futbol adamı Merhum kaptan Sebahattin’in elinde bir portakal var, onunla elinde oynaya, oynaya yürüyor, hem de konuşuyoruz. Kendisine çok istekli bir formda diyorum ki: ‘Abi, ben de sizinle Ankara’ya gelmek istiyorum, yaşım tutmuyor oynayamayacağım lakin hiç olmazsa sizinle bir arada olayım, hem de maçı seyrederim. Ortahisar’da tarihi Vilayet Konağı’nın önünden geçiyoruz, sol kaldırımdan aşağıya hakikat yürüyoruz, tam köşedeki tarihi Olcay Matbaası’nın önüne geldiğimizde durduk. Kaptan Sebahattin döndü ve bana ‘Seni bir koşulla götürürüm. Şu elimdeki portakalı görüyor musun? Şayet bu portakalı hiç düşürmeden ayağınla saydıra saydıra, şu Tabakhane Köprüsü’nün üzerinden geçersen, seni Ankara’ya götürürüm’ dedi. ‘Ayrıca iddiayı kaybedersen sen de beni, Uzun Sokak’taki yazlık Sümer Sineması’na film seyretmeye getireceksin. Ben de ‘tamam’ dedim. O vakit o denli çok araba, motomobil falan yok! Köprüden çok ender geçiyorlar. Portakalı sol ayağıma alıp hafif rampadan, sanırım uzunluğu 40 metre olan Tabakhane Köprüsü’ne yanlışsız saydıra, saydıra inmeye başladım. Etrafımızdaki herkes hem yürüyor hem merakla, pürdikkat beni seyrediyor. Köprünün üstüne geldim, köprüyü de portakalı sol ayağımda saydıra, saydıra tam karşıya geçtim. Başımı kaldırdım ‘Sebahattin abi tamam mı?’ dedim. ‘Tamamdır’ işareti aldıktan sonra, sağ ayağımla havadan yere düşmek üzere olan portakala bir vole yapıştırıp, portakalı köprüden aşağı yanlışsız şutladım. O anda mahcup olmamanın keyfini yaşadım ve Ankara’ya kafileyle birlikte gittim.”
*
Polatkan, yani kendi tabiriyle Polat Demirer, aslen futbola subay emeklisi babasının vefatından sonra başlamış.
O vakit dürüst spor ayakkabısı yok, genelde çıplak ayakla maç yapmışlar mahalle ortalarında, o yüzden top tekniği çok yüksek oyuncular yetiştirdi o devir.
Demirer “Görüyorum ki; mahalle ortalarında boş arazi kalmamış. Artık nizami çim ya da plastik alanlarda daima bu da o yaştaki çocukların dar alandaki teknik hünerini öldürüyor.” halinde yorumunu yapmadan geçmedi.
Polat Demirer, 2 yetişkin evlat babası, 4 tane de yetişkin torunu var. Oğlu THY’de yılların kaptan pilotu Alper Demirer. Yolcularıyla havada iken anons sistemiyle sohbet eden pilot. İstanbul’da, Bakırköy’de yaşıyor. Yetişkin iki kız, bir erkek babası.
Kızı Elif Tuncer, yetişkin bir erkek evlat annesi o da Ankara’da yaşıyor. Alper Demirer, renkli bir pilot, havada uçağın hoparlöründen yolcuları rahatlatıcı şeyler anlatıyor. Hatta onlara şiirler okuyan bir pilot.
Pilot oğlu anlatıyor: ‘’Futbolu bıraktıktan sonra, çok yaşlanmadan bazen meskende canımı sıkardı ne? Boş çay bardağını alır, top yerine koyar. Halının üzerinde bardağı ayağında saydırmaya başlardı. Düşürmezdi, kırmazdı.’’
Polat Demirer, 1968 ‘li yıllarda Trabzon’da Toprak İskan Müdürlüğü’nde çalışmıştı. İlerleyen yıllarda Kredi Yurtlar Bölge Müdürlüğü’nde devlet memurluğunu sürdürerek, en son ikamet ettiği Ankara’dan emekli oldu.
1994 yılında Trabzon’dan ayrılmıştı. Oğlunun güzel bir pilot olarak yetişmesi için Ankara’ya yerleşmişti.
Kaldığımız yere dönecek olursak, Hollanda’nın en ünlü futbolcusu Johan Cruyff derki: “Futbol kolaydır. Güç olan kolay futbolu oynamaktır.”
Polat ağabeyimiz de derki:’’Şu devirde olsaydım, bana değil arkadaşlarıma sorun, transferde yıllım alacağım maaş en az 3 milyon Euro idi. Bizim devirde tabi ki kolaylıktan çok futbolda sükse yapmak, klas oynamak varyete yapmak da ön planda tutuluyordu.” diyerek, sohbetimize devam etti.
OSTBAH’A KORNERDEN GOL
“1955 yılında Avusturya’nın Ostbah kadrosuyla, İdmanocağı ortasındaki özel maçta, genç ekipten Rahmi ile beni takıma aldılar. Bu kadrosu 2-0 yendik gollerin birini daha sonra Galatasaray’a giden K.Ahmet, başkasını de ben attım. Benim golümün öyküsü de değişiktir. Kornerden topun başına gidince, ağabeylerimiz gelip ‘Bırak sen daha çocuksun, atamazsın, biz atalım.’ diyince, korneri kullanmak için ısrar ettim. Karşılıklı konuşmalardan sonra, onları ikna ettim. Klas bir vuruş yaptım ve direk kornerden golü attım, ortalık yıkıldı. Bu maçtan sonra beni A ekibe aldılar.”
Sohbet yoğunlaştıkça, gelip giden çaylarda yoğunlaşıyordu. Polat Ağabeyimiz anlattıkça açılıyor, güya o anı yaşıyormuş üzere gözlerinin içi parlıyor. O, anı yaşar üzere heyecanla anlatmaya devam ediyordu: “İdmangücü’nde oynuyordum. Trabzonspor’un kuruluş tarihi 1967 yılıydı nişan yaptığımda… Aslen Erzurumlu olan Gülter Aras hanım ile evliliğe gerçek birinci adımlarımızı atmıştık. Futbola kurallar gereği tam doyamadık. Haliyle bu nişanla bir arada ‘Futbolu bıraktım daha oynamayacağım.’ diyerek. Toprak alanlardan uzaklaştım. Zati futbolda o periyot çok kıymetli paralar ödenmiyordu. Tüm bunlara karşın bir gün merhum Zekeriya Bali, beni çağırdı: ‘Sebat Gençlik ile seni Erzurum’a getireceğim orada oynatacağım, özel maçımız var Erzurumspor ile dedi. Futbolu bırakmayı düşünen ben de ‘olsun’ dedim. Gittik, oynadık 1-0 yendik. Golü merhum Şakir Bali attı. Çok da düzgün oynadım o maç. Dönüşte Trabzonspor beni görüşmek için çağırdı. İşte o an yeni kurulan Trabzonspor’a birinci adımı attığım an oldu. Gerçi sanırım biraz geç kalmıştık, yaşım tam 30 olmuştu ve o periyotlarda futbolun son yıllarıydı o yaşlar, o denli bilinirdi…”
*
Sonra geç gelen kısmet için biraz içi buruk devam etti konuşmasına: “Trabzonspor’un kurucularından olan merhum Sabit Sabır, benimle görüşme yaptı. 10 bin lira nakit transfer fiyatı verdiler. O parayla çabucak gittim Uzunkum’dan arsa aldım. İlerleyen yıllarda da 41 bin liraya sattım. Trabzonspor’un birinci yılında kısa mühlet forma giydim. Akabinde önemli sakatlıklar geçirdim ve futbolu bu sefer sahiden Trabzonspor’daki daha birinci yılımda dönemi tamamlayamadan bırakmak zorunda kaldım.” diyerek devam ederken,
“Bak bitirmeden sana bir şey daha anlatayım. Bunu da görenlerin birden fazla hayattadır istersen sorabilirsin.” dedi, Polat Demirer.
“Yıllar önceydi. Karadeniz Teknik Üniversitesi lojmanlarında kalıyorum. İş yeri arkadaşım Yeşilova’dan (Zangariya) merhum Niyazi Tüfekçi vardı, eski yurt müdürlerinden… Lojmanın
4’ncü katında oturuyordu. Hanım yanımda, bir yerden top geldi önüme. Topu yere koydum. Bir iki adım geri çekildim. Hanıma dedim ki: “Bak, bu topu 4’ncü kattaki Niyazi Bey’lerin açık olan camından içeri atacağım, atar mıyım, atamaz mıyım? Hanım telaşla bana ‘Sakın yapma Polat, camları kırarsın.’ dedi. Niyazi Bey’in hanımı, merhum Vesile Abla da öteki pencereden aşağıya bize bakıyor. Benim ne yapacağımı duyunca, o da telaşla bağırdı ‘Atmaaa Polattt.‘, ”Ben topa vurmuştum bile, top 4’ncü kattaki açık camdan içeri girdi, hepsi şaşırdı. Gelsin bakalım artık kim yapabilir bunu?”
*
Polat Demirer nam-ı başka top cambazı! Konutundan dışarı artık çıkamıyor.
Kış dönemini Ankara’da, Kurtuluş Mahallesi’ndeki meskeninde geçirirdi. Saçlarına ak düşmüş 87’yi devirmek üzere olan açık ismiyle Polatkan Demirer, yaz dönemini da Trabzon’un Ayasofya Mahallesi’ndeki meskeninde eşiyle birlikte geçiriyordu. Trabzon’da ki bu konutunu yıllar evvel sıhhatinde satınca, artık Ankara’ya büsbütün yerleşti.
Başkent’te ki meskeninde, düşlerine giren Trabzon’daki eski günlerini hüzünle yad edip, ruhunu kaybetmemiş formalarının ter kokulu anılarıyla geçiriyordu ancak yaklaşık 3 yıldan beri Alzheimer olunca; yalnızca meskenini paylaştığı, yıllardır mukadderat arkadaşlığı yaptığı 76 yaşındaki eşi Gülter Hanım’ı tanıyarak tebessüm edebiliyor. Çocuklarını ve torunlarını bile tanımıyor.
Paylaşamadığı anıları artık kendinde saklı! Kimseye anlatmıyor, anlatamıyor!
Öyle değil mi top cambazı Polat!
