Hükümetin olmayan göç stratejisi ve açık kapı siyaseti uygulamaları ülkeyi göçmen akınlarının ana merkezi haline getirdi.
İkinci çeşit cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesi en kıymetli hususlardan bir tanesi de sığınmacıların gönderilip gönderilmeyeceği. Oda Tv müellifi Kayahan Uygur da bu mevzu hakkında köşesinde bir yazı kaleme alarak göç konusunu tüm taraflarıyla inceledi. İşte o yazı;
”Seçim kampanyasının ana mevzularından biri haline gelen sığınmacı istilasını gerçek pahalandırmak için bahse tüm taraflarıyla bakmakta fayda var. Öncelikle, göçmenleri kestirme bir yaklaşımla savaş mağdurları olarak pahalandırmak bir çarpıtmadır. Ortalarında süreksiz müdafaa statüsü verilmiş olan küme yalnızca Suriyelilerdir. Fakat bu statü ismi üstünde geçicidir. Ve onların coğrafya değiştirmeleri apar topar bir kaçışla da olmamıştır. Türkiye hükümetinin Batı takviyeli Suriye siyasetinin bir devamı olarak ülkeye gelmişlerdir ve hâlâ ülkede bulunmalarının nedeni de budur.
ESAT’LA BARIŞILACAKSA SURİYELİLER NEDEN HÂLÂ TÜRKİYE’DE?
Sığınmacı gerçeği İslamcı ideolojinin anlattığı “Ensar-muhacir” efsanesinden çok farklıdır. Suriye’deki iç savaşta Türkiye İslamcılığı çatışmada taraftı. Gelenler de o savaşın bir “cephesi” olmuşlardı. Periyodun Arap dünyası ikiye bölünmüş, Esat idaresi tecrit edilmişti. Bugün ise bu durum çoktan geride kaldı. Esat’la Araplar barıştı. Türkiye’deki Suriyeliler en az 7 yıldır bayramlarda, yılbaşlarında ülkelerine gidip geliyorlar. Huduttan güle eğlene dönüyorlar. Savaş ABD ve NATO’nun muhafazası altındaki küçük İdlib Buyrukluğu dışında her yerde bitmiştir.
Dahası, Türkiye hükümeti de artık Esat’la barış sürecindedir. Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu Suriyeli meslektaşı Mikdat’la el sıkıştığına nazaran Suriyelilerin ülkelerinde güvenlik sorunu yaşadıklarına kim inanır? Halk bu söylemdeki çelişkiyi anlamayacak mıdır? Bunlar Suriyeli ya öbürleri? Sonlardan ellerini kollarını sallayarak geçen fişek üzere delikanlılar Afgan ordusunun eski askerleridir. Geçiş yolları, bağlantıları, tüm ihtiyaçları ayarlanmıştır. Türkiye’de hududun az berisinde onları bekleyen araçlar var. Bu genç erkeklerin binlerce kilometre yolu nasıl kat ettikleri belirlidir. Anlaşılan kimsenin bir badiresi yok ki Taliban hükümeti bundan şaddır ve bu bahiste değişik hükümetler ortasında bir muahede olduğu açıktır.
İSLAM DEVLETİ PROJESİ Mİ?
Tüm bunlar bir yana, Arap-İslam kültüründen bir göçmen yığınının ülkemize gelişine paralel olarak yaşanan öteki olaylar da var. Ülkenin en değerli zenginlikleri Körfez Arap sermayesinin eline geçiyor. Swap ve mevduatlarla 10 milyarlarca doları bulan ağır bir mali yük ülkemizi kapana sıkıştırmış durumda. Öte yandan Türk vatandaşlığı her isteyene para karşılığı satılıyor ve müşteriler daima Ortadoğu’dan. Arap kentlerindeki billboardlara Türk pasaportu reklamları konuluyor. Ülkede tek söz Türkçe bilmeyen göçmenlere seri halde vatandaşlık dağıtılıyor.
Tüm bunları ülkemizde giderek tesirini arttıran Arap-İslamcı atmosfer, eğitim, kültür ve propagandayla birlikte düşündüğümüzde Arap coğrafyası uzantısı bir İslamcı rejime yanlışsız dönüşüm apaçık ortadadır. Bu gerçeği ve rejim değişikliği sürecini kavramayanlar göçmenliğe ve göçe ait Avrupa sol liberal halini Türkiye’de gözü kapalı taklit etmekte bir sakınca bulmayabilirler. Meğer mevcut durum o kadar vahimdir ki bu “polyannacılık” artık güzelce ziyanlı olmaktadır. Şayet Avrupalı ve Amerikalılar Türkiye’deki mevcut iktidarın göçmenler konusundaki tutumunu çok “takdir” ediyorlarsa göçmenleri kendileri alsınlar biz onları övelim. Fakat uyarayım, biz onlara göçmenleri beslemeleri karşılığında onların bize ödedikleri üzere para ödeyemeyiz, onların hükümetlerini ayakta tutmak için de içişlerine karışamayız.
GÖÇMENLER SİLAH OLARAK KULLANILIYOR
Göçmen sorunu yalnızca ve tek başına insani bir bahis biçiminde ele alınamaz. Göç ve göçmenliğin memleketler arası alakalarda artık daha çok bir silah olarak kullanıldığı görülüyor. “Weapons of Mass Migration” yani göç silahı kavramı dünya bilimsel literatüründe uzun vakittir yerini almıştır. Göçün asli manası güç durumda olanlara yardım değildir. Göçmen yığınları kimi jeopolitik projeler çerçevesinde global planda silah olarak kullanılıp öbür ülkelere sistematik olarak gönderiliyorlar. Ya da kimi hükümetler bu mevzuda şantaj yaparak siyasal güç ve para kazanıyorlar. Hususun en tanınmış uzmanlarından Kelly Greenhill’e nazaran göç silahı yakın tarihte bir istisna değildir, 1951-2021 ortasında en az 81 kere kullanılmıştır.
İnsanları oradan oraya pinpon topu üzere yollamak aslında bir nüfus mühendisliğidir. Bu mühendislik yani “demographic engineering” tarihte çok sık rastlanmış bir uygulamadır. Son 50 yılda örneğin eski-Yugoslavya cumhuriyetlerinde, Kıbrıs uyuşmazlığında, Polonya ve Rusya’daki Almanlar probleminde, Gürcistan Osetya bölgesinde de bunu yaşadık. Bugün Türkiye’de yaşanan nüfus mühendisliği de emsal özellikler taşıyor.
Cumhuriyet aykırısı kümeler barışçı ve iki taraflı bir değişim olan 1923 mübadelesini dahi eleştirirler. Halbuki 1923 mübadelesi ülkenin asıl merkez bölgelerinin Osmanlı tarafından kaybedilmesi sonucunda o bölgelerde kalan Türklerin yeni oluşan devletlerine yerleşmeleridir. O periyot 13-15 milyon nüfusu olan Türkiye’ye 500 bin mübadil gelmiştir. Yani nüfusun 1/30’u. O günkü tarihî kaidelerde zarurî olan ve barışa hizmet eden bu uygulamaya kin kusanlar bugün ülkenin 1/6’sı kadar olan İslamcı Arap ve Afgan göçmenleri bağırlarına basıyorlar. Bu çelişki aslında Türk ulusuna karşı bir nefret telaffuzunun tabiridir.
NÜFUS MÜHENDİSLİĞİ
Soykırım (genocide) yalnızca öteki kavim ve ırklara karşı yapılmaz, kimi vakit makul nitelikler taşıyan bir nüfus bölümüne, hatta ülkenin çoğunluğuna karşı da uygulanabilir. Bazen de ülkenin çoğunluğu çeşitli tekniklerle azınlığa düşürülür. Kuveyt buyruğu El Sabah’ın 1980’lerde kendisine karşı olan Kuveyt bedevilerini azınlığa düşürmek için Suudi Arabistan çöllerinde yaşayanlara vatandaşlık vererek ülkeye getirmesi bunun bir örneğidir. Bu biçimde El Sabah başını Filistin’den gelen aydınların çektiği muhalefeti susturmuş ve ülkedeki egemenliğini sürdürmüştür. Bu biçimde ülkenin kendi öz nüfusuna karşı uygulanan sistematik siyasete “democide” yani nüfus kırımı denilir. Türkiye’de bu türlü bir projenin adımları atılmıştır.
Bazen nüfus kırımı toplumun eğitimli bir kısmına yönelir. Örneğin Kamboçya diktatörü Pol Pot 1975-79 yılları ortasında ülkede kendisinden daha eğitimli, diploması olan kim varsa hepsinin öldürülmesi buyruğunu vermiştir. Yalnızca cahillerin hayatta kaldığı bir ülkeyi yönetmek ve yönlendirmek daha kolaydır kuşkusuz. İran’daki molla rejimi de 1980’lerden sonra okumuş yazmış ve meslek sahibi olanları ülkeden uzaklaştırmak için uğraşmıştır. Bu uygulama özünde Pol Pot’un aydın kırımı üzere bir insanlık hatasıdır. Bu tıp eğilimler aslında ülkemizde de görülmektedir, “giderlerse gitsinler” tutumundan vaz geçilip geçilmediği aşikâr değildir.
DOĞU PAKİSTAN SOYKIRIMI VE GÖÇMENLİK
Soykırımın yalnızca öteki halklara ya da dinlerin mensuplarına yönelik olduğu argümanı da yanlıştır. Pakistan’ın İslamcı cuntası 1971 yılında özgürlük isteyen Doğu Pakistan halkına karşı soykırım uygulamıştır. Pakistan nispeten daha laik ve daha solda olan Doğu’ya ayrımcılık yapıyordu. Doğu Pakistan halkı Avami (Halk) Partisi’nde örgütlendi. Bu parti 1970 yılında yapılan seçimlerde Doğu’daki vekilliklerin çabucak hepsini kazandığı üzere Batı’da da muvaffakiyet elde etti ve Meclis’teki 300 sandalyenin 160’ına sahip oldu.
Bunun üzerine ordu Doğu Pakistan’a el koydu. Evvel üniversitelere saldırdı, öğrencileri ve başta tabip, mühendis, avukat üzere meslek sahiplerinin tümünü terörist sayarak öldürdü. Sivil direniş başlayınca toplu katliamlar oldu. 3 Milyon Doğu Pakistanlı öldürüldü. Beşerler yığınlar halinde Diyubendi cemaatinin verdiği fetvalarla soykırıma uğratıldı. Tarikat müritleri ellerinde satırlarla askerlerin yanında sivil halkı kestiler.
Özgürlüğe kavuştuğunda Bengladeş ismini alan Doğu Pakistan’da değerli bir Hindu azınlık vardı. Diyubendi hocalar ayak grubunu şiddete teşvik için Hindu bayanların “ganimet” olduğunu ilan ettiler. Pakistan askerleri ve korucular 400 bin Bengalli bayana tecavüz ettiler. Umarım bu türlü felaketler hiçbir vakit ülkemizin başına gelmez.
Pakistan ayrıyeten soykırımı protesto eden Hindistan’ı korkutmak ve ona şantaj uygulamak için sondan 10 milyon sığınmacıyı zorla Hindistan’a göçmen olarak yolladı ya da tehcir etti. Mevzuyu Birleşmiş Milletler kürsüsünden Hint delegesi Samar Sen lisana getirdi lakin dünya ilgilenmedi. Zira o yıllarda Pakistan ABD ve müttefikleri tarafından desteklenmekteydi. Türkiye’deki 12 Mart cuntasının özel elemanları da bu olaylarda rol oynamışlardı.
Tüm 1971 yılı boyunca devam eden olaylarda Pakistan ordusunun milis gücü olarak kullandıkları İslamcı çeteler sonraki terör örgütlerinin de nüveleriydi. Bunlar ortasında sistematik olarak Doğu Pakistan’a göç ettirilip Bengali kavminden insanların ortasına yerleştirilen Hindistan Bihar kökenli etnik küme asıl gücü oluşturmaktaydı.
1970’lerin sonunda Ruslar Afganistan’a girince Pakistan’a 3 milyon Afgan sığınmacı geldi. Pakistan diktatörü Ziya Ül Hak bunları hem İslamcı terörist olarak yetiştirdi ve hem de Kelly Greenhill’in dediği üzere Afgan göçmenleri konuk ederek ABD’den para ve nükleer bomba imalatı için takviye aldı. Fakat Pakistan istihbaratının asıl gayesi göçmen çetelerini Keşmir ve öbür yerlerde Hindistan’a karşı kullanmaktı. El Kural ve öbür terör örgütleri buralardan türedi. Bengladeş soykırımında gelişen İslamcı gerilla teknikleri Afganistan’da da uygulandı. Ruslar çekildikten sonra bu faaliyetler sona ermedi, değişik istihbarat örgütlerine sunulacak bir altyapı bir defa oturmuştu. Fakat ortadan 20-30 yıl geçtikten sonra Afganistan’dan getirilip harikulade Pakistan dostu sanılan Afgan Talibanları artık Pakistan’ın kendisi için büyük bir terör tehdidi halindeler, aksiyonları son yıllarda güzelce şiddetlendi.
GÖÇ ARTIK PAK DEĞİL
Görüldüğü üzere göç ve göçmenlik hiç de suçsuz mevzular değil. Kitlesel göç kışkırtmaları ise ya şantajla para koparmaya ve siyasal avantajlar elde etmeye ya da bir ülkenin demografik yapısını değiştirmeye yönelik… Batı hükümetleri açıkça beyan etmeseler de bu bahisler hakkında büyük bir bilgi birikimine sahipler.
Göç şantajı Türkiye’de bazılarının sandığı üzere büyük bir buluş ya da siyasi deha yapıtı değil. Küba göçe müsaade verme tehdidiyle ABD’den yıllarca pek çok avantaj sağladı, tıpkı halde Nikaragua da. Büyük devletler kendileri için son tahlilde kârlı ise buna boyun eğmiş görünürler. Fakat bir noktaya kadar…
Örneğin Küba ve Nikaragua’dan ilham alan Haiti de birebir şantaja devam etmişti. Kendi vatandaşlarını denizden ABD’ye yollama tehdidinde bulunuyordu. O kadar ki 2000’lerin başında Haiti başkanı Aristide koltuğunu korumak için CIA’dan yardım istedi. Onu bir mühlet yönetim eden Amerika sonunda bıktı, Aristide bir anda kendini Orta Afrika’da sürgünde buldu.
Aynı yoldan Libya başkanı Kaddafi de geçmişti. Bu yüzyılın başında tekraren Batı’yı tehdit etti. Teknoloji takviyesi istedi, mali yardım talebinde bulundu. Kaddafi’ye nazaran aksi halde denizden göndereceği Afrikalı yığınları Avrupa’yı birkaç yıl içinde “siyah ve Müslüman” bir kıta haline getirecekti. Avrupa Kaddafi’ye birtakım ödünler de verdi lakin çok sıkıldı, bu ihtirasları Libya’nın dünya başkanının sonu oldu.
KILIÇDAROĞLU DÜZGÜN Kİ DEĞİNDİ
Ülkemizde göçmenler konusunda mağdur olan tek bir taraf var. O da halkımızdır. Suriyeliler üzerinden oynanan mağduriyet tiyatrosu ise güzelce gülünç bir hale gelmiştir. Merhametle bir ilgisi de artık kalmamıştır. Bu mevzu da ülkemizin öteki temel problemleri üzere bir sistem meselesidir. Global boyutları, ekonomik, toplumsal ve politik boyutları vardır ve lakin rasyonel yaklaşımla ve bilgiyle ele alınabilir. Kuşkusuz sığınmacı akımına ne kadar çabuk ve güçlü bir halde neşter vurulursa kangren riski o kadar azalır. Bir dönüm noktasındayız. Kılıçdaroğlu geçen hafta yaptığı çıkışla bu bahse değinmekle uygun yapmıştır.”
