Sekiz yıl evvel bir haziran sabahıydı. Telefonum çaldı, arayan merhum dedemdi.
Duygusal bir ses tonuyla, “Demirel ölmüş. Çok üzüldüm” dedi. Lakin dedemin ses tonundan ıstırabın yanında huzur da yansıyordu…
Siyasetin eskilerindendi dedem. Kastamonu vilayet genelinde eski AP ve DYP topluluğunun sevilen ve saygın bir ismiydi.
Partisinin muktedir olduğu periyotlarda, Cide ilçesine bağlı köyüne yolunu açtırmak, dere ıslahı yaptırmak dâhil çok hizmetler almış ve birçok kişinin de ekmek sahibi olmasına, hatta yaptırdığı bir tayinle sevenlerin kavuşmasına bile vesile olmuştu.
Sağlam bir Atatürkçüydü. Demirel’in sarsılmaz yol arkadaşı ve kıymetlisiydi. Alışılmış daha sonra Çiller idaresinin tasfiye ettiklerinden olacaktı…
Peki dedemin Demirel’in öldüğü haberini bana söylerken sesindeki huzur neyin nesiydi?
Bunu hiç sormadım ona.
Ancak eminim ki, siyasetinin temel kolonlarından biri olan kalkınma uğraşında Demirel’in yanında yer almış olmasının huzuruydu o.
Çünkü dedem, Anadolu’yu yüzyıllar boyunca ihmal ettiği için Osmanlı’ya çok kızar ve “Ne yaptıysa bu ülkeye cumhuriyet yaptı” kederi.
Büyük oranda da haklıydı…
Onun için de Demirel’e, “Türkiye’nin çimentosu” diyordu…
Bu seneye kadar her yıl Demirel’in mevt yıldönümünde dedemi bilhassa arar, “Türkiye’nin çimentosunu” birlikte anardık…
Şimdi şaşıracaksınız lakin yıllarca merkez sağda bulunmuş dedem CHP için de, “Halk Partisi güç vakitlerin partisidir” demişti.
Bunu, kendi büyüklerinden duyduklarının yanında gördüklerinin de yapıtı olarak söylemişti…
Şimdi en güç periyodunda AKP’nin seçim kazandığını ve bunda da CHP’nin yığınla kusurlarını görse ne kaygısı sanki?
Peki sekizinci vefat yıldönümü geride bıraktığımız Demirel bu sonucu görseydi ne kaygısı?
Size “Silkele Süleyman düşecekler” halinde halkın üretip siyasi tarihimize geçen bir seçim sloganının komik öyküsünü ve Demirel’in yıllar sonraki yorumunu aktarayım da, bunu siz düşünün…
DYP’nin muhalefet, ANAP’ın iktidar olduğu yıllar.
Demirel Gaziantep’te miting yapmaktadır. Mitingin yapıldığı istasyon meydanı hınca hınç doludur. Demirel devrin iktidarına vurdukça vurmaktadır.
Miting meydanındaki kalabalık bir anda, “Silkele Süleyman düşecekler” diye bağırmaya başlar…
Demirel, “Silkeliyorum fakat yalnızca benim silkelemem yetmez. Siz de silkeleyin” diye yanıt verir. Halk coşar, meydandaki ağaçları silkelemeye başlar.
Ağaçlar da Demirel’i görmek isteyen beşerlerle dolu düzgün mi? Başlarlar alışılmış ağaçlardan patır patır dökülmeye…
Demirel müdahale eder, “Durun! Ben ‘Ağaçları silkeleyin’ demedim, ‘İktidarı silkeleyin’ dedim.” der…
Aradan yıllar geçer… Cumhurbaşkanlığı bitmiş, Türk siyasetinin “bir bileni” olarak Güniz Sokak’ta köşesine çekilmiştir Demirel.
Kendisini ziyaret eden bir küme eski DYP’li, “Efendim, geçin başımıza da ülkeyi şu AKP istibdadından kurtarın!” derler.
Demirel cebinden nüfus kâğıdını çıkarır ve “Şunu on yıl aşağı çekin” dedikten sonra, “Bakın! Sararan armut kolunda durmaz! Bunlar ise sapına kadar sarardı! Silkeleyin, silkelemeye devam edin, göreceksiniz ki düşecekler!” tespitini yapar.
Ve dediği olur. Bu tespitinin akabinde girilen birinci seçim olan 7 Haziran 2015’te AKP tek başına iktidardan düşer…
Demirel bir orta polemiğe girdiği Erdoğan için de, “Ben meydanlara inersem. O zat kaçacak delik arar” demişti.
Şimdi düşünün, 21 yıldır işbaşında olan, ülkeyi tarumar etmiş ve neredeyse her gün muhalefete büyük gereçler veren bir iktidar karşısında, o zeki, nüktedan ve ince bir hiciv ustalığını barındıran siyasi karakteri ile Demirel’in muhalefet önderi ya da Cumhurbaşkanı adayı olarak seçime girdiğini düşünün…
Emin olun, yıllar süren ANAP iktidarı karşısında, üstelik bu kadar materyal olmamasına karşın yaptığı silkeleyip düşürmenin bir yenisini daha eklerdi siyasi kariyerine…
Diyeceğim o ki; Erdoğan yenilmez değildi ve hala de değil!
Mesele silkeleyebilmekteydi ve silkelemekte. Ve ağacı gerçek yerinden silkeleyebilmekte…
Demirel’in nasıl yaptığına bakılsın, orada karşılığı var. Bu mevzuyu bir öbür yazıda bu köşeye taşıyıp, aktarmaya çalışacağım.
Gelin artık, tebessüm ettiren bir Demirel anısı ile bu yazıyı bitirip, ülkemizin ve demokrasinin “nerdeeeen nereye” geldiğine bakalım…
Türk siyasi tarihine geçen, hafızalara kazınan efsane karikatürlerin sahibi Bedri Koraman hastalanır, birkaç gün çizemez.
Karikatürlerinde en çok gönderme yaptığı isimlerden biri olan Demirel o sırada başbakandır ve durum dikkatini çeker.
Demirel telefon eder ve “Bedri hayırdır, küs müyüz?” der.
Şu güzel görüye bakın! Espri zekâ işidir, onu özümsemek, eleştiriyi güzel görmek ise özgüven sorunudur.
Ya şimdiki tablo?
Evet!
Çoban Sülü Anadolu Kalkınmasının Atatürk’ten sonraki mimarıydı. Milyonların çatlamış toprakla mavi gökyüzü ortasına sıkışan mukadderatını değiştiren isimdi.
Evet!
Kendisini, İslamköy’den Çankaya’ya taşıyan cumhuriyetin değerini biliyordu ve cumhuriyetle hiç arbede etmedi.
Onun için ki, “Atatürk’ü unutursak her şeyimizi kaybederiz” demişti.
Evet ancak bütün bunların yanında bence en büyük özelliği engin siyasi beğenilen görüsüydü.
O güzel görü bugün iktidar cephesinde olmadığı üzere, muhalefetten de uzaklaşıyor sanki…
Ne diyelim; eskiye ilgi olsaydı, bit pazarına parıltı yağardı demişler ya.
Yağıyor sevgilim. Sağanak sağanak hem de.
Demirel’e özlemle…
