Şampiyonluğun manası nedir sizce?
Ligi birinci bitirene verilen bir ödül müdür yalnızca?
Üç beş gün, ya da bir hafta süren bir coşku seli midir.
Yoksa müzeye götürülen gümüş kaplama görkemli, parlak bir kupa mıdır?
Elbette yalnızca biri değil, hepsi, hatta daha fazlası bence.
Altını topraktan pahalı yapan, yalnızca renginin parlaklığı değil, birebir vakitte nadir oluşudur.
Şampiyonluğu da bir mükafattan daha pahalı kılan, bir kupa değil, yalnızca bir kadronun kazandığı çok özel bir zaferdir.
Çünkü şampiyonluk bir yıl boyunca yapılan titiz planların, harcanan onca emeğin, damla damla dökülen terin karşılığıdır.
Aşkın ihtirasın, hırsın inancın, kederin mutluluğun, bazen gözyaşlarının, bazen sevinç çığlıklarının getirisidir.
Eğer şampiyonluk bir emekse ve emek en büyük bedelse, o emeğin sahibi ayakta alkışlanmalıdır.
Öyleyse artık kalkalım ayağa ve alkışlayalım şampiyon Galatasaray’ı.
Galatasaray bu akşam
Ankara’da “Sarı”nın yanına “Kırmızı” koydu, şampiyon oldu.
Baksanıza şu istatistiklere.
Ligin en çok kazananı.
En az yenileni.
En çok gol durumuna gireni.
En az gol yiyeni.
Başarı istatistiklerini sıralarsak, sonu gelmez.
Bu zaferde kimlerin hissesi yok ki.
Ligin en düzgün takımını kuran idarenin.
Bu yıldızlar topluluğunu kusursuz bir makina üzere çalıştıran Teknik Yönetici Okan Buruk’un.
21 gol ve 7 asistle rakip savunmalarda fırtınalar kopartan Mauro İcardi’nin.
Milimetrik paslarla defans delen Mertens’in.
Kora kor uğraştan kaçmadan, yüreklerini alana koyarak formalarını terlerinin son damlasına kadar ıslatan Torreira’nın, Oliveria’nın, Kerem’in, Rashica’nın ve başkalarının.
İleri yaşına karşın son dakika golleriyle kritik galibiyetler kazandıran Gomes’in.
Kalenin kilidi Muslera’yı yazmaya gerek yok sanıyorum.
Masörün, malzemecinin, nokta transferi bulan squad grubunun.
Ve içeride dışarıda, yağmurda çamurda, her maçta tribünleri dolduran milyonlarca taraftarların.
Galatasaray ailesinde her bir bireyin katkısı var bu şampiyonlukta.
Filazof der ki; zaferi beklersen, onu elde edersin.
Galatasaray bu zaferi dönem başından beri bekliyordu ve bu akşam elde etti.
Tesadüf bu ya.
30 yıl evvel yeniden bugün Ankara’da Ankaragücü’nü 8-0 yenerek şampiyon olmuştu.
O maç şaibelerle doluydu.
Ama bugün o denli değil.
Bugün karşısında aslanlar üzere savaşan bir Ankaragücü vardı.
Başkent grubu bilhassa birinci yarı çok çalıştı.
Çok durum üretti.
Bazen direkten döndü.
Bazen Milson’la umutlandı.
Gol için çabalarken savunmada İcardi’yi unuttu.
Arjantinli yıldızın iki ve Barış Alper ile Sergio’nun birer gollerine mani olamadı.
Çünkü gücü bu kadardı.
Ve maçı 4-1 kazanan Galatasaray şampiyon oldu.
Kimse hakem, VAR üzere mazeretlere sığınmasın.
Kimse alanda kora kor kazanılan bir zaferi gölgelemeye kalkmasın.
Bu günler o 8-0’lık, Zaladlı günler değil.
Bu şampiyonluk anasının ak sütü üzere helaldir.
Çünkü zafer, “zafer benimdir” diyenlerindir.
Kutluyoruz.
