Pandemi nedeniyle 2 kere hevesimiz kursağımızda kalmıştı.
Ama, beklediğimize değdi.
Avrupa’nın en büyük kupasının finali, sonunda İstanbul’daydı.
Gerçi İstanbul’un en ihmal edilmiş, en tartışmalı ve tahminen de “Bu maçlardan öteki ne işe fayda?” dedirten stadında oynanmak üzere geri geldi fakat, olsun.
İşin en sevindirici yanlarından biri; “İstanbul” ve “ATATÜRK” isimlerinin, dünya arenasında kim bilir kaç yüz bin kere söylem edilmesinin kıymeti çok büyük.
Maçı izlemeye gelen Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı için çok değerli iki isim bunlar.
Biri “sevdasından asla vazgeçemediği” İstanbul, oburu ise “Nerede görse, yıkıp yerine öteki bir şey yapmak üzere (nedense) adeta şartlandığı” bir isim. Bugün de o stada erdem tribününden bakıp, “Burayı yıkıp, yerine Batı Millet Bahçesi diye isimlendireceğim bir şey mi yapsam?” diye düşünmüş müdür? Çok mu karamsar ve karamsar bir bakış? Bilemem.
ATATÜRK Havalimanı’nın yıkıcısından herşey beklenir de ondan diyorum.
Her halükarda, futbol denen oyundan zevk alan dünyanın dört bir yanındaki sporseverlerin gözü kulağı bugün İstanbul ATATÜRK Olimpiyat Stadı’ndaydı. En büyük kazanımın tadını çıkarmalı.
Burada en son Şampiyonlar Ligi Finali oynandığında, yani 2005 yılında İngiltere’nin “Kırmızı” bir kadrosu ile Milano’nun kırmızı kadrosu karşı karşıya gelmiş. Hem Liverpool’un ve hem de İngiltere futbolunun tarihindeki en görkemli ve çok iz bırakan finallerinden biri oynanmıştı. 3-0’dan süper geri dönüş, Britanya Adaları’nda, jenerasyondan nesile anlatılacaktır.
Bugün de, Manchester kentinin “Mavi” yakası ile Milano’nun “Mavi yakası” karşı karşıyaydı, İstanbul’da.
Maç öncesi, futboldan biraz olsun anlayan çabucak herkes “City”i favori gösteriyordu. Tahminen de pek çok beşere nazaran maç öncesi merak edilen tek şey, “Inter’in ne kadar direnebileceği ve skorun kaç farklı olacağıydı”
Öyle ya… İngiltere Premier League’de şampiyonluk kupasını kaldırmış, Federasyon Kupası’nı da geçen hafta ezeli rakipleri United’ı yenerek kazanmış City, bir vakitler yalnızca Sir Alex Ferguson’ın becerebildiği “Üçleme”yi gerçekleştirebilmek için buraya gelmişti.
Pep Guardiola açısından bu maç, bu tıp finallere çok alışkın olmasına karşın, “Barcelona’dan beri bu kupaya uzanamamış olması”nın getirdiği tansiyonla özetlenebilirdi.
İngilizleri ve İtalyanları bir yana bırakırsak, bizim açımızdan da “Bizim çocuklar”dan (İlkay Gündoğan ve Hakan Çalhanoğlu) hangisinin sevineceği ve kupayı kaldırıp bize “dolaylı bir gurur” yaşatacağı kıymetliydi.
Maçın en başından itibaren Inter’i baskı ile yıldırması ve erken sonuca gitmesi beklenen City, bunu yapamadı. Hatta 25’nci dakikaya kadar o denli aman aman tesirli bir atak ve şut pek gelmedi City’den. Herkesin gözünün üzerinde olduğu E rling Haaland, yalnızca 2 kere şut durumu bulabildi.
City’nin en kıymetli kozlarından De Bruyne’nin de 36’da sakatlanıp yerini Folden’a bırakması, Inter’in umutlarını biraz daha güçlendirmiş oldu.
Ama tekrar de alana baktığımızda başta Haaland, Bernardo, Grealish ve benim herşeye karşın “City’nin en değerli oyuncusu” olarak gördüğüm İlkay’ın varlığı, terazinin “İngiliz tarafını” biraz daha ağır gösteriyordu.
Inter, orta alanda vakit zaman istediği topları yapabilse ve City’e tesirli şut alanları bırakmamayı becerebilse de, ileride Dzeko’yu ve Martinez’i birinci yarıda gol durumunun yakınına dahi sokamadı.
Öteki kaleye baktığımızda da 3-5-2’yi muvaffakiyetle uygulatan ve 2 kanat oyuncusunu hem 5’li orta alanda hem de savunmada “5’li savunma olarak” âlâ kullanan Simone Inzaghi, City forvetlerinin rahat alan bulmasına büyük ölçüde mani oluyordu…
İkinci yarıda, birinci yarının “Başabaş” oyunu daha fazla “Kıran kırana” bir oyuna dönüştü. City’nin birlikte daha süratli atak yapabilme gücü kendini göstermeye başladı.
60 ve 67’nci dakikalar ortasında biraz daha baskı kurduğu gözlenen İngiliz grubu, golü 69’da Rodrigo’nun ayağından buldu. Kalabalık ceza alanında “Vurdu döndü-vurdu döndü” furyasının finalini Rodrigo yaparak kadrosunu öne 1-0 geçirdi.
Tam bir dakika sonra Inter’in eşitliği sağlaması işten bile değildi. Evvel baş şutu üst direkten dönen Federico Dimarco, ikinci baş vuruşunu kale yerine arkadaşı Romelu Lukaku’nun ayağına nişanlayınca kadrosunu beraberlikten etti.
90’da tekrar Lukaku bir baş şutunu tam çizgide bu kere kalecinin ayağına nişanladı.
Maçın uzatmaları Inter’in “ölümüne” çaresiz atakları ve son saniyede yeniden çizgiden kalecinin çıkardığı bir şutu ile tamamlandığında, City, Guardiola ve “Bizim İlkay” için bir “Zafer Gecesi”ne dönüştü bu maçın skoru…
