Bu ülkenin teknik adamları, bu ülkenin ligini yabancılardan çok daha yeterli bilir.
Hatta bilmek bir yana, o ligi düşlerinde yaşar, yüreğine muharrir.
Galatasaray’ın şampiyonluğu bunun en hoş delilidir.
Başarının en kıymetli sırrı da budur.
Geçen dönemi 13. sırada tamamlayan Galatasaray’da idare, yeni bir başlanğıç parolasıyla dönem başı grubun direksiyonunu kendi evladı Okan Buruk’a teslim etti.
Bu cesaretli ve isabetli karar şampiyonluğun temelinin birinci harcıydı.
Elbette her yerli teknik adam muvaffakiyet olur diye bir kural yok.
Ama Okan Buruk altyapıdan yetişip, UEFA Kupası’na kadar uzanan futbolculuk seyahatinde topluluğun ruhunu benimsemiş, herkesten çok Galatasaray’ı özümsemiş bir isimdi.
Okan Buruk’un Galatasaraylılığı cepten değil, yürektendi.
Unutulmamalı. Yüreklerinde betimsiz sevdalar taşıyanlara hiçbir zorluğun kararı yoktur.
Sonra sıra hocaya uygun bir ekip teslim etmeye gelmişti.
Okan Buruk’un görüşü alındı, bütçe planlandı ve squad grubu devreye girdi.
Şu transferlere bakar mısınız?
Paris St.Germain’den Mauro İcardi.
Napoli’den Mertens.
Porto’dan Oliveria.
Arsenal’den Torreira.
Norwich City’den Rashica.
Lyon’dan Dubois.
Machester United’tan Mata.
Az Alkmaar’dan Midtsjö.
Benfica’dan Seferoviç.
Tek tek nokta atışı ve tam isabet.
Hepsi yetenekli, hepsi kaliteli.
İsimleriyle değil yürekleriyle oynadılar.
Bu kadar çok yıldızın bir ortada olması her vakit muvaffakiyet getirmez, hatta risklidir.
Galatasaray’da getirdi.
İşte bu da Okan Buruk faktörüydü.
Forma adaletini çok güzel dağıttı.
Egolara yenik düşmedi.
Hiçbir oyuncusunu küstürmedi.
Sistemi oyuncularına çok düzgün anlattı.
Futbolcularını bu sistemle başarılı olacaklarına inandırdı.
Ve bu oyuncular şampiyonlukta çok büyük hisse sahibi oldular.
İcardi 22 gol, 8 asist, Rashica 6 gol, 6 asist.
Torreira’yı başka bir yere koymak gerekiyor. Bence dönemin en çalışkan, en üretken ismiydi, Oynadığı her maçta fark yarattı.
Geçen yıldan kalan yaşlı Gomez bile 10 gol atarak kritik maçları çeviren adam oldu.
Galatasaray’ın bir diğer artısı, futbolu kısa uzaklıkta sade oynamasıydı. bazen 2, bazen 3 pasla gole gittiler.
Bu da yalnızca ayakların değil, aklın da konuştuğunun ispatıydı.
Oysa dönem pek de düzgün başlamamıştı.
Galatasaray birinci haftalarda “Rekorlar kırarak şampiyon olacak” denilen Fenerbahçe’nin gerisine düşmüştü.
Sürpriz Giresun hezimeti, çabucak akabinde Trabzonspor beraberliği tasa yaratmıştı.
İşte o günlerde idare Okan Buruk’un, tribünler futbolcuların ardında durdu.
Okan Buruk’un tartışılmasına müsaade verilmedi.
Futbolcuların maaşları vaktinde ödendi.
Dünya Kupası ortasındaki boşluk çok düzgün kıymetlendirdi.
Ve akabinde 14 maçlık seri galibiyetler.
İşte o devir şampiyonluğun geleceği aşikâr oldu. O 14 maçta rakip kalelere atılan 39 gol, Fenerbahçe’ye önemli bir gözdağıydı ve Kadıköy’ün umutlarının kırılmasının en değerli nedeniydi.
Sonuçta idare, teknik adam, futbolcular ve taraftar bir bütün oldu, memnun sona ulaştı
Hiçbir zafere çiçekli yollardan gidilmez, bazen dikenli yolları da aşmak gerekir.
Galatasaray bunu başardı.
Bu muvaffakiyet birçok gruba örnek olmalı bence
