Sanayi Mahallesi – Seyrantepe Metrosu’ndan başlayarak, düğün cemaati sarı-kırmızı kostümleri ile, müzikleri ile adeta koştura koştura gidiyorlardı “mabed”lerine.
İnsanların hayatında en çok iz bırakan günlerden biri doğdukları gün ise, bir başkası evlilik ve diploma törenleridir.
Spor kulüpleri için ise, şampiyonluktur “Düğün”…
Her keresinde da, “ilk düğün, birinci diploma merasimi, birinci doğum günü gibi” kutlanır. Tadına da doyum olmaz. Birinci günkü üzere birebir heyecan, birebir coşku, tıpkı vecd içinde doruğa tırmanır hisler.
Dün de Sarı Kırmızılı bir düğüne davetliydim.
Spor müellifi kimliği ile.
Ne “kız” ne de “oğlan” tarafıydık.
Ama düğünün coşkusuna birinci dakikalarından itibaren, hatta “Düğün salonu” yolunda şahit olarak, anbean yaşayarak.
Daha, Sanayi Mahallesi – Seyrantepe Metrosu’ndan başlayarak, düğün cemaati sarı-kırmızı kostümleri ile, müzikleri ile adeta koştura koştura gidiyorlardı “mabed”lerine. Stada vardığımızda on binlerce taraftarın davullu zurnalı, yüksek volümde müzikli, maalesef biraz da (çokça diyelim) küfürlü kutlamaları arşa yükselmekteydi.
23’ncü şampiyonluğunu kutlayan Galatasaray, en ülkü pozisyonda hazırdı bu kutlamaya. Düşünsenize, geçen haftadan “cebine koymuştu” şampiyon unvanını. Dahası, ezeli ve ebedi rakiplerinden Fenerbahçe’yi meskeninde ağırlıyordu. Bir de onları yenip bu “düğünün pastasının” üzerine çokça çilek döşemeyi hayal ederek çıktılar Ali Sami Yen Spor Kompleksi Nef Stadyumu’na.
Her ekibin kendi “mabedi” bu türlü günler için özel olarak hazırlanır. Galatasaray da o denli yapmıştı. Temel kutlamayı, maç sonrasına bırakarak.
Daha maç öncesinde ağır bir negatif tezahürata maruz kalan konuk takım Fenerbahçe’nin de, koca bir dönemi çoğunlukla “kendi edip kendi bulan ve geride kalan bir takipçi” sıfatı ile çıktığı Ali Sami Yen’de tek gayesi, “Şampiyonu konutunda yenip, ağzının tadını kaçırmaktı”…
Her iki grubun de ülkü sayılabilecek bir takım ile çıktığı maç, günün mana ve kıymetine yakışır bir gerginlik ve tempoda başladı. Bu türlü günlerde, âlâ futbol ya da göze beğenilen gelen oyundan çok “hata yapmamak” her şeyden değerlidir. Senaryo da aslında bunun üzerine konseyiydi. Alanda bu ligde ve tahminen de Avrupa çapında değerli sayılabilecek pek çok oyuncu olmasına karşın, benim gözüm, (biraz da ne kız ne oğlan tarafı olduğumdan ve tarafsız yorumcu olarak) iki evladımız üzerindeydi.
Arda Güler (FB) ve Kerem Aktürkoğlu (GS)
Bu iki çocuğu çok beğeniyorum. Palavra yok. Bizim ekipte olsalar neler vermezdim. Ne Icardi ne Valencia. Ne Torreira ve Batshuayi…
İlle de bizim çocuklar.
Nitekim birinci yarıda en tesirli ve göz dolduran hareketleri de bu çocuklardan gördüm.
Dakikalar 23’ü gösterdiğinde, üstte kelamını ettiğim temkinli oyun ve Galatasaray’ın saha ve seyirci avantajını kullanarak kurduğu görece baskı haricinde, tribünleri şöyle “ayağa kaldıran” bir duruma şahit olmadık desek yeridir.
Gol lazımdı maça, biraz olsun lezzet katabilmek için.
Ve o “lezzet” 29’da Nicolo Zaniolo’dan geldi.
Aniden geliyen atakta soldan kaçırdılar Zaniolo’yu ve yakın aralıkta çaprazdan sert bir vuruşla Fenerbahçe kalecisi İrfan Can’ı avladığında düğünün birinci meşaleleri ateşlenmiş. Artık “La Cumparsita” faslı geçilmiş, “Çiftetelli” kısmının vakti gelmişti konut sahibi kadro için.
Oyun havaları çalıyor lakin bir o kadar da gerlim yükseliyordu. Çabucak her faulde, oyuncular birbirlerine “horozlanıyor”, kenar idare ve yedeklerin de dahil olduğu çoklu itiş kakışlar başlıyordu. Derbilerin karakteri bu. Bilhassa de GS -FB derbilerinin.
39’da soldan süratle getirilen topta, sağ çaprazda Zaniolo neredeyse direğin tabanında dokunabilse maç çoktan kopacaktı. Fakat ıskaladı.
Bu dakikalarda “Derbi” biraz daha “Derbiye” benzemeye başlamıştı sonunda. Lakin yeniden bu dakikalar itibatıyla Fenerbahçe defansının üzerine gelen topları kronik “sektirme” huyu yüzünden Cim Bom’un ikinci gole yaklaştığını hisseder üzere oluyordu bütün stat. Futbolun “fundamental”idir bu. Böylesi gergin maçlarda rakip bu türlü yanılgılar bekler daima. Yakaladı mı da, yeterli forvetleri de varsa, affetmez.
İlk yarının “tek taraflı” gayretinin en somut örneğini de, kronometre 45’i gösterdiğinde, Fenerbahçe’nin birinci (ve biraz da umutsuz) şutunun Arda’nın ayağından gelmesiydi.
İkinci yarının birinci dakikasında da görünüm değişmedi. Konuk Kadıköy kadrosu, adeta “Bu 1-0’a bile razı” bir mahkumiyet duygusu ile kalecisinden aldığı topları bırakın rakip kaleye, orta alanda bile aktaramaz durumdaydı.
Eh, haliyle bu duruma, ekran başında “ikincilik” hayali kuran Beşiktaşlılar’ın yüreğine su serpmekteydi.
Ve GS dalga dalga gelmeyi sürdürüyordu.
57’nci dakikada soldan gelen mükemmel topu, uçarak başla kaleye yollaması beklenen Icardi’nin az farkla maksadı tutturamaması, erken bir kutlamadan yoksun etti Galatasaraylılar’ı…
62’de ceza alanına tam girdiği sırada rakibi Zaniolo’yu indiren Peres, kırmızı görerek grubunu 10 kişi bırakıyor ve konut sahibi kadro da taraftar da, daha da coşuyordu.
Jorge Jesus, 66’da, “sanki herkes düzgün oynuyormuşçasına” ala ala Arda’yı oyundan alıp tahminen de “Bari biraz to tutar” ddiye Emre’yi oyuna sokarak, Fener taraftarına daha da fazla saç baş yoldurmayı tercih etti.
Ve maça beklenen dokunuş 71’de geldi. Sol kanattan kullanılan kornerde yakın aradan isabetli dokunan Icardi, şampiyon taraftarı coşturdu.
Seyrantepe’de “Aşkın Olayım”ın ezgileri ile yankılandı.
Bu sefer daha fazla meşale ve cep telefonu ışığı, Seyrantepe’yi ışıl ışıl yapıyordu. Tribünler “üç üç üç” diye zıplamaya başladı bile… “Zıplamayan rakip ekipten olsun” diye de ekliyorlardı.
Bu coşku ile 79’da Kerem’in pasında topu alan Zaniolo, skoru 3-0 yaptığında bu sefer Ali Sami Yen’de meşale ve dumandan göz gözü görmemeye başladı.
Artık “Şampiyonluğun tadını” güzelce çıkarmaya başlamıştı Sarı Kırmızılılılar. Alanda 2’li, 3’lü top çevirmelerle tribünü “Oleeey”lere davet ediyordu futbolcular da.
Fenerbahçe mi?
Bugün alanda o denli bir ekip mı vardı?
Vallahi aradık, billahi aradık. Koskoca Fenerbahçe’yi bu duruma sokan her kimse, o da herhalde saklanacak yer arıyordu bu dakikalarda.
Jesus mu dedi biri?
Hiçbir hoca oyuncularına “Çıkın da bu kadar makûs oynayın” demez. İnanmam.
87’de Okan Buruk maçın yıldızları ortasındaki Kerem ve Zaniolo’yu alkışlar ortasında kenara alırken, Çevik Kuvvet de “Son düdük” hazırlıklarına başlamıştı bile.
Sarı Kırmızı gece, mükemmel kutlamalarla sona erdi diyemeyeceğim.
Çünkü sabahlara kadar süreceğinden eminim.
