Turgay Beşyıldız- Yeniçağ
Yanlış hatırlamıyorsam, futbolu bıraktığında 1972 yılının dönem sonuydu.
Şahinkaya ailesindeki, vaktin İdmangücü Kulübü’nde forma giymiş olan babadan futbolcu, 1 kız hariç başka 6 erkek kardeşten beş tanesi; Yılmaz , Coşkun, Turgut, Sebahattin, Bülent ve Güngör Şahinkaya kardeşler idi.
Bunlardan ikisi yüksek tahsil için kent dışına çıkmak zorunda kalırken, başka üçü: Coşkun, Bülent ve Güngör Trabzonspor’da forma giymişlerdi. Coşkun, Bülent ile birlikte forma giymiş. Coşkun futbola veda edince bu sefer de Bülent, Güngör ile bir arada tıpkı Bordo Mavili formayı sırtlamışlardı.
Amerika’da yaşayan en büyük ağabeyleri Yılmaz, İdmanocağı’nda top koşturmuş, kalesini korumuştu. ABD’nin uzay projelerinde çalışmış mühendislerinden biriydi. Artık emekli bir Prof. Dr olarak San Francisco’da yaşıyor. Trabzonspor’da forma giyememesinin sebebi ise, o da âlâ futbolcu olmasına karşın, eğitim hayatına yük vermesiydi.
Trabzon’da hayatını sürdüren kardeşlerden bir teki, Turgut Şahinkaya idi. O da, bir devir Trabzon Ticaret Lisesi’nin okul kadrosunda Ahmet Suat Özyazıcı ile birlikte forma giymişti, o kadar…
Diğer bir kardeş Sebahattin Şahinkaya idi. Trabzon Gençlerbirliği’nde oynamış, o da eğitime tartı vermiş ve İstanbul’a gitmiş, tıp eğitimi almıştı. İstanbul’un vaktin güzel kulüplerinden Süleymaniye’de forma giymişti. Okul ağır gelince erken yaşta futbolu bırakmıştı. Çapa Tıp Fakültesi’nde Prof.Dr. unvanıyla, hastalarına yıllarca hizmet vermiş ve öğretim vazifelisi olarak, bilgilerini genç öğrencilere aktarmaya devam etmişti. Yaşının 75’i geçtiğini biliyorum. Kışları İstanbul’da, yazları Antalya’da geçiriyor. O da öbür kardeşleri üzere ortada bir Trabzon havası almaya geliyor, gelmiyor değil. Dosdoğru Moloz semtine; yumurtalı açık kıymalı, tereyağlı peynirli yemeye!
*
Bir başka erkek kardeş Bülent Şahinkaya ise 1970’li yılların başlarından, ortalarına kadar Bordo Mavililer’de forma giymiş ve Bordo Mavililerin ve bir periyotta Galatasaray’ın grup kaptanlığı da yapmıştı. İstanbulspor’un formasını da terletmişti. Çok âlâ bir tekniğe sahipti. Hem futbol oynamış, hem okumuş ve o periyot KTÜ İnşaat Mimarlık Kısmını bitirmişti. Kalp krizinden 2009’un Haziran ayında merhum olana kadar, İstanbul’da müteahhitlik ve armatörlük yapmıştı.
Yani ortalarında vefat eden birinci kardeş, nam-ı öbür Kaptan Küçük Bülent olmuştu.
En küçükleri, şu anda neredeyse 70 ‘ine merdiven dayayan Güngör idi.
Trabzonspor’un Genç ve A Takım’larında yıllarca forma giymiş, Ordu Ulusal Takımı’nda oynamış ve A Ulusal de olmuştu. O da İstanbul’da yaşıyor ve teknik adam olarak mesleğine geçtiğimiz aylara kadar Türkiye Futbol Federasyonu çatısı altında devam ediyordu.
Kısacası bu 6 erkek kardeş de, hem amatör hem de profesyonel olarak futbol oynamışlardı fakat yalnızca üçü Bordo Mavili formayı giymişti.
Kırmızı Beyazlı Trabzonspor tarihinde, birinci kaptan Şevki Gençosmanoğlu’ndan bir yıl sonraki Bordo Mavili Trabzonspor’un birinci kaptanlık pazubendını takan birinci kişi oldu..
Trabzonspor’da forma giymiş en kıymetli 5 orta saha oyuncusunu yan yana koy deseler, biri sanırım Coşkun Şahinkaya olurdu.
Bordo Mavililer’de kaptanlık yapmış Bülent Şahinkaya ve Güngör Şahinkaya’da orta alanda çok uygun oyuncuydular ancak Bülent ve Güngör’ün ağabeyi olan Coşkun: ‘’içlerinde en berbat futbolcu bendim.’’ diyecek kadar da mütevazı biriydi.
Masa adamıydı. Toplumsal hayatı her vakit ağır basan bir kişiydi.
Evleri Trabzon Merkez PTT binasından aşağıya hakikat caddenin sağ yanından inilirken, 100 metre kadar aşağıdaydı. Hala daha oradadır.
*
Oynadığı müsabakalarda duran toplarda epeyce tehlikeli vuruşları vardı. Futbolcu bir aileden gelmesi, onu ekip içerisinde periyodunda önder konumuna da soktu.
Yere ayağı sağlam basan ve isabetli paslar atan kaptan Coşkun’un ayağından top çalmak da biraz zordu.
Haksızlığa tahammülü olmayan bir yapıya sahipti. Yeri geldiğinde de hayli hırçındı.
Saha içindeki imajı grup arkadaşlarına da daima inanç verirdi. Trabzonspor 2. Lig’de şampiyonluğu kovaladığı yıllarda forma giyen bu isim, hürmet, sevgi ve hak yemeyen bir karaktere sahipti.
Şu sıralar, İstanbul’un Florya semtinde hayatını sürdüren Coşkun Şahinkaya, kısa bir devir Trabzonspor’da yöneticilik yapmış, değerli isimleri Trabzonspor kulübüne kazandırmıştı.
Evlerinin karşısındaki meşhur İskenderpaşa İlkokulu’nun bahçesi (Şimdi, Basın-Yayın Enformasyon Vilayet Müdürlüğü) onun üzere etraftaki çocukların ve gençlerin futbol alanıydı. Kıran kırana maçlar yapılırdı.
*
1942 Yılında Trabzon’da doğdu.
Kendi tabiriyle yorgancıdan çaldığı pamuklarla, merhum annesi onlara yuvarlak futbol topu dikermiş. Tabi o vakitler futbol topunun bulunmadığı zamanlar…
Annesi merhum Zakira Hanım, onlara her vakit top dikmekten kadıncağızın parmaklarına ağrı girerdi. Her nedense mahalle maçı bittiğinde top ortadan kaybolurdu!
Herhalde biri alır konutuna getirirdi. Yani o zamanki çocuk hırsızlığı bile yalnızca spor ve top oynamak içindi, o da hırsızlık sayılmazdı.
İyi bir solak olan sağ ayağını da sabitlemede yeterli kullanan genç Coşkun, 14 yaşında iken, o vakit İdmangücü’nün kıymetli isimlerden olan merhum Hayrettin Şiranlı’ya teslim edilmiş.
İlerleyen yıllarda Trabzonspor’da yıllarca masörlük yapan ve geçmiş yıllarda merhum olan nam-ı öteki Cemse Hayrettin, kendisine çabucak lisansını çıkarmıştı.
Aslen Gümüşhane’nin Sorda köyünden olan lakin Trabzon’da doğup büyüyen kaptan Coşkun, birinci maçında soyunma odasına girdiğinde herkesin kendinden çok büyük olduğunu görünce, sanırım artık Bordo Mavililer’de forma giyen Abdülkadir Ömür’ün konumuna düşmüş.
O periyotlar, 15 yaşında İdmangücü A Takımı’nda oynamak tabi ki büyük lütuf, büyük başarı…
Rahmetli Zekeriya Bali, hem antrenörleri hem de onlarla alanda forma giyiyor ve oynuyordu.
Coşkun onun oyuncusuydu. Genelde o yıllarda İdmanocağı şampiyon olurdu, kural gereği küme maçlarına öbür vilayetlere gidilirken, Coşkun’u mutlak takımına alırdı. O günlerde vilayet şampiyonu olan grup için bu türlü bir uygulama vardı.
O sıralar Türkiye Genç Ulusal Takımı’nın forması da giymeye başlayan Şahinkaya, vaktin Ankaragücü menajeri kıymetli isimlerinden Sabri Kiraz, Trabzon’a çalışanlarını göndererek, merhum babası İbrahim Bey’den onu istetmişti.
Uçağa atlayıp giden ve Gençlerbirliği’nin de istemesine karşın kendini bir anda Ankaragücü’nde bulmuştu. Zira 1960’lı yılların başı ve Bordo Mavili kulüp, Trabzonspor ismiyle şimdi ortalarda yok.
*
Askere gidip rahat bir vatan vazifesi yapana kadar, Ankaragücü formasını giyen Coşkun Şahinkaya, Ordu Ulusal Grup formasını da giymiş ve Fas-Kazablanka’da, dünya şampiyonluğu yaşamıştı.
Rahmetli anne ve babasının isteğiyle yalnızca yarım saat gördüğü eşiyle evlenmeye ‘’Tamam’’ diyen Coşkun’u vaktin efsane kadroları Göztepe ve Altınordu transfer etmek için sıraya hatta rekabete girmişti… Trabzonspor’un kurulmasıyla dışarıda top oynayan Trabzonlu futbolcuları toplayacağız diye, kent içinde babası baskı yemeye başlayınca, kendini Trabzonspor’da memleketinin grubunda bulmuştu.
Bazı profesyonel kulüplerden büyük paralarla teklif almış, yeni evli ve eşinin ailesi de Ankara’da olunca, eşi birinci başta Trabzon’a gelmek istememiş fakat o da sonradan istek göstermişti.
Rahmetli Tarık Kafkas ve Zeyad Nemli ile birlikte bir sabah doğduğu kente geri dönen Kaptan Coşkun, 50 bin lira bonservis bedeliyle 1967 yılında Trabzonspor’la buluşmuştu.
*
Trabzonspor’la kıymetli bir İstanbul deplasmanına Beylerbeyi maçına kadroyla giderken, Samsun’dan trene binmişlerdi. Adapazarı’nın dağlarında tren raydan çıkmış ve trenden inmek zorunda kalmışlardı. Mevsimlerden kış, kar var ve hava soğuk ve bu Beylerbeyi maçı çok kıymetli.
Kazanın olduğu köyde buldukları bir kamyonu tutmuşlar, dolmuşlar kasasına geriye maça yetişecekler ya. Kamyonun ön koltuğunun olduğu yerde yan camları da yok. Camların yerine tahta koymuşlar. Sürücü ve art kasada yanan mangalla tüm kadro ısınmaya çalışmış. Çok sıkıntı koşullarda kente kadar inmişler dağlardan ve gerçek otogara gitmişler. İstanbul’a Ali Sami Yen’e varmışlar fakat geç kalmışlar. Maça çıkamadıkları için 3-0 hükmen mağlup sayılacaklar. Trabzon Talebe Yurdu’nun öğrencileri tribünde mevzuyu öğrenince itiraz etmişler, alana girmişler. Bağırıp, çağırmışlar. Hakemleri odalarında tutarak alana çıkarmamışlar. O ortada vakit kazanılınca durum Futbol Federasyonu bildirilmek için ulaşılmış ve anlatılmış. Tren kazasının olduğu da rapor edilince federasyon maçın bir gün sonra oynanmasına karar vermişti. Bir gün sonraki o maçı da Trabzonspor; o yorgun, argın haliyle 2-0 kazanmıştı.
Şimdi geriye yaslanıp, iki kolumu ensemin ardına getirip, ayaklarımı uzatıp, şöyle bir düşünüyorum da; Bir o günkü kurallarla o Trabzonspor’a bakıyorum. Birde geçtiğimiz yıllarda 4 saatlik Erzurum ya da Samsun’a karayoluyla değil, 30-35 dakikada özel uçakla giden Trabzonspor’a… Gerçi artık kaidelerde değişti ya.
Önemli başarılara imza atmış kimi beşerler hayata erken gelirmiş. Sanırım onlardan biride şu sıralar İstanbul’da eşiyle birlikte hayatını sürdüren 3 yetişkin çocuk babası Coşkun Şahinkaya’dır.
*
Biraz sarışın, çok kısa saçlı, boncuk üzere mavi gözlüydü. Ağabeyi Yılmaz da aynısıydı. Saçlarını genelde sıfır kestirdiği için Yılmaz Ağabeyinin lakabı ‘’Kabak’’ idi. Bir gün Yılmaz Ağabeyi Amerika’ya gidince, lakabı kardeşi Coşkun’a miras, ondan kalmıştı. Kabak Yılmaz ortalarda olmayınca, o da ortada bir saçlarını sıfır numara kestirince; Coşkun olmuştu ‘Kabak Coşkun’…
Genelde bizim Doğu Karadeniz yöresinde, babaların ve ağabeylerin lakabı sonradan gelenlerde kalırdı. Coşkun artık Coşkun değil, ‘’Kabak Coşkun’’ idi. Çok sert baş şutları vardı. Her iki ayağına da hakimdi lakin sol ayağını ve fizik gücünü daha yeterli kullanırdı. Sert ve isabetli paslar atardı. Futbol zekası yüksek bir oyuncuydu. Kuvvetliydi ve yere sağlam basardı. Uzunluğu 1.72 idi. Ortanın solunda, bazen de sol kanat oynardı. Bazen de -10- numara. İstikrar ayağını âlâ kullanırdı.
Bordo Mavili kulübün 57 yıllık, yani yarım asrı devirmiş tarihinde seçkin özelliklere sahip oyuncularından birisi oldu. 81 yaşında olan Coşkun ağabeyimiz, oynadığı başka ekiplerde da kaptanlık pazubendını sırası geldiğinde daima takan isim de oldu.
Yaşadığı İstanbul’da birkaç yıl evvel önemli bir trafik kazası geçirmişti ancak bu kazayı değerli bir yara almadan atlattı.
Kardeşleri Trabzonspor ve ulusal formayı giymiş Güngör’e de, merhum küçük Bülent’e, Bülent Şahinkaya’ya da selam olsun derken, bu kent için, bu ekip için çok şey beklemeden yüreklerini ortaya koyanlara ayağa kalkıp hürmet duymaktan ve şapka çıkarmaktan öteki şu an yapacağımız bir şey yok.
Akyazı’daki Şenol Güneş Spor Kompleksindeki antrenman alanlarına ya da bir adedinin giriş kapısının üstüne yahut yeni stadyumun tribünlerinden birine fotoğrafıyla birlikte ismi verilebilir.
Trabzonspor’u şampiyon yapan 3 teknik adamdan Ahmet Suat Özyazıcı, Özkan Sümer ve Şenol Güneş’in isimleri, Trabzon kentinde çok değerli yerlere verilmiştir.
Önemli olan kentin bedelleri olan bu tip insanlara öldükten sonra değil, yaşarken o kıymeti onlara vermek, geleceğe tanıtmak ve onurlandırmaktır.
Coşkun Şahinkaya, birebir vakitte Trabzonspor Kulübü’nün Lideri Ertuğrul Doğan’ın da dayılarından biriydi. Futbola profesyonel olarak başladığı Ankaragücü’ne, en son başşehre dönerek, 30 yaşında iken noktayı yeniden orada koydu.
*
Medical Park Stadyumu’nun altında, yeni yapılacak olan Trabzonspor Müzesi’nde, balmumundan yapılacak futbolcular ortasında, Kırmızı Beyazlı Trabzonspor’un birinci ekip kaptanı Şevki Gençosmanoğlu’nu ve Bordo Mavili formanın birinci kaptanı Kabak Coşkun’u ve de şampiyon ekibin birinci kaptanı Dozer Cemil’i de görmek, kadronun gol hükümdarlarını görmek, kupalar, şampiyonluk kazandırmış futbolcuları ve liderleri görmek, sanırım fazla bir şey istememiş olmaktır.
Arkaya gerçek bir bakın, gidenler bir daha geri gelmiyor. Kulüp tarihinde saygıyı hak edenleri, onurlandırmak lazım.
Çünkü; yaşayan kıymetlerine hürmet göstermeyen kulüpler, geçmiş kıymetlerini gelecek jenerasyonlara aktaramayanlar, farklı örneklerde olduğu üzere; tarihin derinliklerinde bir gün yok olup sarfiyatlar.
