Turgay Beşyıldız- Yeniçağ
Bu kent de doğan, bu kentin çocukları birinci seni severdi, ana kucağından sonra…
Mahallesindeki sevgilisini düşünürken, şimdi birinci sakal, bıyık tıraşını ustura ile olmamışken, birinci rujunu sürmeden, birinci sevdasıydı bu şehir…
Bir türlü değişmeyen, Köy Otobüsleri Terminali üzere yıllarca duran; sonunda nihayet yenisi yapılmaya başlanan ve nihayet yakında açılacak olan eski otogarında yaşanmıştı, vedalar ve kavuşmalar…
El ele tutuşup gezmişlerdi, yanak yanağa Büyük Liman ile Faroz’un mendireğinde.
Bir semaver çay ile yaşandı en derin sohbetler Aşıklar Parkı’nda, bir türlü ısınamadı bu kentin gençliği fiyatları tuzlu! Meydan Parkı’na.
*
Atapark’ı sevmiştin, kuğularına Trabzon simidini ufalayıp atarken havuzuna.
Zağnos Vadisi’nde sabahladığınız gece, açmıştı mis kokusuyla karşı surlardaki hanım elleri ile begonviller.
Karşısındaki yaklaşık yarım asırlık bina, birçok karakterlere tozlu sahnesinde can vermiş Devlet Tiyatro’su salonu yeni oyunlarını beklerken gelecek döneme, aslında hiç ayrılmak istemedi bu kentin çocukları, Ayasofya Müzesi’nin altındaki Orkide ile Çağlayan Gazinosu’ndan da…
Ganita kıyısındaki, Emperyal Gazinosu yıkıldıysa da, hala kulaklarınızda değil mi? içeriden gelen “Kahverengi gözlerin” türküsü…
Kemerkaya kıyısının kıyısında eski kordon uzunluğunda; beşerler yürüyüş yaparken sıcak yaz gecelerinde, merhum Şero ile semt arkadaşlarının oluşan sokak korosu, bir elde bağlama, bir elde darbuka, daima bir ağızdan söylerdiler gecenin karanlığında, bu kente yanlışsız bakarak sevinçle: “Damdan dama atlarken hooop sana yandım. Osman abim meskende mi, konutta mi. Üç odalı yerde mi yerde mi?” diye.
Yüksek yakışıksız, betonarme ve dışı cam kaplı iğrenç binalar yok iken bu kentte, geceleri mahallesinde nara atan Ralli Mehmet ile kıyının gece yarısı as solistiydi kayaların üzerinden zıplayarak yürüyen Anthon Muzaffer .
Sokaklarında oda müzik yapar üzere bilmeden bağlamasını tıngırdatır, gönderirdi konuttaki babaannesine, müziği vardı daima uydurup tekrarladığı “ Sürücüsün dediler kız vermediler.”
Bir metre kar yağdığı gecelerde; soğuktan korunmak için yorgan niyetine, hayallerini örterdi üstlerine bu kentin çocukları…
*
Sonra mı? Sonrasını hiç sorma…
Aylar, yıllar geçti , vakit zaman tanınmaz oldu bu şehir…
Nefes alamıyor sokaklar ve caddeler. Yıkıyorlar lakin dönüştürdükleri çömlekçiye yeniden yüksek katlı bina dikiyorlar. Arafilboyu ve oradan geçenler, tekrar göremeyecek demir atmış limandaki yorgun gemileri ve denizini! Ne eski bağlar kaldı, ne portakal, mandalina ve de nar bahçeleri. Terk etti gitti bizi, Bozbakan’larla, Kırlangıç sürüleri…
Ana cadde üzerinde, kaldırım kenarlarında adım başı yakışıksız yüzü ile duran, dükkan önlerindeki plastik ikaz levhaları, honileri, kulakları delen klakson sesleri, cinayet öncesi üzere düğün konvoylarındaki gürültü ve havaya sıkılan ve bir canın nefesini kesen yorgun mermiler!
Buram buram kültür kokan kimliğinden rant uğruna çıkarılmaya çalışılan bu kentte, Hamam Sokak’taki çok eski yazlık Yıldız Sineması’nı, üç ayda çok katlı pasaj yapmışlardı yıllar evvel.
Dışı sıvalı, mozaikli, iğrenç binalar kapladı bu kentin üst kısımlarını; köylerine, yemyeşil yaylasına apartman diktiler, göz nazaran göre.
Göllerinin etraflarını yağmaladılar, sesleri çıkmadı. Göllerin ne uzunu kaldı, ne kısası.
Bari Sera’ya,Limni’ye ve yapılan 8 tane yapay göle, başkalarına dokunmasalar.
Bir de güneşi kesmeye çalışan ortalardan yükselen yüzü sıvalı ancak ağır nemli, bunaltıcı çok sıcak yapan apartmanlar.
Ne raylı sistem, ne teleferik, ne de turizm hariç deniz taşımacılığı!
Deniz memleketinde denize hasret kalmıştı bu kentin çocukları. Nihayet açıldı; yeni yüzüyle Ganita ile Faroz Kıyısı de bir nefes alır oldular.
Yenimahalle, Ayasofya kıyısına; 1 km kıyısı olan doğal plajını geri verdi Karadeniz’in azgın dalgaları. İnsanların kullanabilmesi için denizi, iki yıldır elden geçmesi bekleniyor o doğal plaj kıyısı!
Kimi vakit ağır kokulu tıkalı mazgalları açık olduğunda kumbara sanan bizler, Sunay Akın’ın dediği üzere “ Bozuk paraları biriktirmek için, sokağımızdaki o mazgala atardık daima fakat açıp da alamazdık. O yüzden, en çok denizden alacaklıyız.”
*
Zamanla yeşil coşkusunu düzmece makyajlı gülüşüne bıraktı, rant uğruna yağmalanan Boztepe ile Çukurçayır.
Maraş Caddesi’nde ve Uzun Sokaktaki Arnavut taşlarını söktüler, bayan ayakkabılarının sivri topuğu kırılıyor, dolmuş minibüslerinin lastiği, yürüyen aksanı eskiyor diye mi?
Bostan tarlalarını aldılar elinden Beşirli’nin…
Gargalaklı yalısına asfalt döktüler.
Her gelen bir şeyini aldı. Sizi, bizi parselleyip çocukluğumuzu, anılarımızı satın aldılar.
Yıllar sonra beddua edecekler bizlere, Trabzon’un rant çirkinliklerini!
İnsan üzere yaşamak, bir nefes alabilmek için yıkacak olsa da torunlarımız.
