Bir müddettir, daha faal biçimde spor yazarlığına yaptığım dönüş sürecinde, Beşiktaş’ın bu kentte oynadığı son maçları hiç kaçırmadan çıplak gözle ve TV’deki maçlarını da olabildiğince analitik ve eleştirel (duygusallıktan uzaklaşmaya çaba ederek) bir gözle izliyor, yorumlarımı okurlarla paylaşıyorum.
Beşiktaş’ı idari ve sportif – teknik manada yönetenlerin tahminen de vakit zaman keyiflerini kaçıracak tenkitler de hiç kuşkusuz bu yazı ve yorumların ana gerecini oluşturuyor.
Beşiktaş’ın idari ve mali yapısına dair çok tezli kelamlar etmekten imtina ederim. Çünkü, kulübü, idare binasından kongrelerine, divan toplantılarına, kulislerine kadar yakından izleyen meslektaşlarımın yazıp çizdikleri ve konuştukları ile sonludur diyeceklerim. Bunun ötesinde bir fikir beyanı, şu ünlü deyişle, “Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmak” faslına girer, ki bunu mesleksel bir ayıp sayarım.
Ama alanda olup bitenleri, futbolu güzel – makûs 60 seneye yakın bir müddettir izleyip keyif alan bir fani olarak, dünya futbolunu da yakından takip etmeye çalışan biri olarak, yorumlamak boynumuzun borcu.
Yani, ortalıkta, bizlerin gözü önünde yaşananları, hoşluklar ile eksiklikleri ile, yanlışları ile herkes üzere biz de görüyor ve eleştiriyoruz.
Kimi vakit bu bahiste hem taraftarla hem de meslektaşlarımızla, yani “oyunu yorumlayanların” görüşleri ile karşıt düşüyoruz.
Ama kendi zaviyemizden gördüklerimizi söylemek de hakkımız.
Yazacaklarımız (aslında bugüne kadar yazdıklarımız da) alınan sonuçlardan, yenen gollerden (2 lig maçında toplam 7 gol) ve yitirilen puanlardan bağımsız olarak, kimi temel gerçekler.
Israrla yazdığımız birtakım şeyler var:
Bu kadro kimi ögeleri aksasa da, aslında “kötü olmayan bir bir kadroya” ve insan materyaline sahip.
Şimdi çabucak bu cümle üzerine atlayıp, “Abi.. Filanca oyuncu Beşiktaş’ın oyuncu değil ya… Bu ekipte ne işi var?..” diyebileceğiniz isimlere odaklanmayın.
Geçmişte, bu değerlendirmeleri yaptığınız birtakım oyuncuların, Beşiktaş’tan gittikten sonra nerelerde neler yapabildiklerini gördük. Hepsini, isim isim saymayayım. Dorukhan, Rıdvan, Umut Nayir filan diyeyim… Kâfi…
Anlatmak istediğim şey, “elindeki malzemeyi nasıl kullanabildiğinle” ilgili.
Ama kıymetli olan, elindeki materyalden bir kadro oluşturup bunu uygun bir biçimde alana yansıtabilmek. Yani kafandakini hayata geçirmek.
İşte, teknik idareye tenkitlerimiz daima bu noktada odaklandı.
Maç yazılarımızı tertipli takip edenler bilir.
Hep bunun altını çizdik:
Takımda çok yavaş oyuncular da var, tempolu oyunda rakiplerine ecel terleri döktürebilecek kalitede kıymetli “değerler” de var.
Marifet, işte burada devreye giriyor.
Farklı hız ve yetenekte oyuncuları “senkronize” edebilmek.
Beşiktaş kadrosu, birlikte ve birebir süratte ileriye de gidemiyor, geri de gelemiyor.
Maçların teknik tahlilini tek tek yaptığınızda daima bunu görüyorsunuz.
Kazanılan maçlarda da kaybedilenlerde de daima “Birlikte hamle edip, kolay gol fırsatı yakalayıp, bunları gole dönüştürebilmekte” yaşanan problemlerden kelam ediyoruz.
Kaybedilen (Trabzonspor ve Adana Demirspor başta olmak üzere) maçlarda da kazanılanlarda da, daima “Birlikte geri gelememek ve rakibe olmadık anlarda olmadık konumları verecek biçimde geride savunmasız yakalanmak” zaafından kelam ediyoruz.
Bunların tek tek oyuncu kalitesi ile bir alakası yok.
Bir de doğal her grubun muhtaçlığı olan bir “beyin” ya da “lider oyuncu” figürü lazım. Yoksa da yaratmak lazım.
Yani işler makûs gittiğinde “Haydi beyler!… Come on guys!… Vamoooos!” diye herkesi yakalarından tutup sarsacak ve ayağa kaldıracak biri.
Var mı bu türlü bir adam ekipte?
Benim gördüğüm yok. Kimse de bu sorumluğa talip değil.
Bazen bu türlü figürler, alanda “kenar idareye rağmen” çıkar ortaya…
Şu anda olmamasının en değerli nedeni de, olağan ki “işlerin aykırı gidiyor olması” . Bu türlü periyotlarda birleşme değil, dağılma eğilimi kelam bahsidir.
Dağılma sürecinde de kimse “sorumluluk almaz”
Ne vakit alınır? “Beşiktaşlılık ruhu” devreye girerse.
Peki, var mı o ruh?
Ara ki bulasın.
Kim yaratacak?
Burada idari ve teknik idarenin devreye girmesi lazım artık.
Teknik tahlille devam edelim…
Bugün stoper konumunda, bana nazaran (Saiss’in kalitesini daima hatırlatıyoruz lakin, artık o hikaye sona erdi. Unutacağız) pek çok kadronun sahip olmak isteyeceği, Colley, Amartey ve Bailly üzere pahaların, her oynadığı maçta yüzde yüzene hatta yüz ellisini hakkıyla veren Necip üzere adamların var.
Evet… “Artık, ona mı kaldık abi?” dediğiniz Necip’i bile uygun kullanabildiğin vakit nelere kadir olduğunu Avrupa serüveninde pek uygun gördük, görüyoruz. Adam bulunduğu yeri doldurmasını biliyor. Evet, 15 sene evvelki çocuk değil. Ancak Avrupa’nın kıymetli takımlarından gelmiş Afrikalılarla birebir kalitede oynayabiliyor. Şapka çıkaracaksınız.
Geride, uygun kombinasyonu bir yakalayıp bir kaybediyor Şenol Hoca. Sakatlıklar filan tamam da… Güzel ahenk sağlayan “göbek ikili” daima değişiyor bu grupta.
Orta saha desen, elinde Gedson üzere, Amir üzere, istikrarsız olsa da güzel oynadığında parmak ısırtan Salih üzere, elemanlar var. Demir Ege’de bile üzerinde güzel çalışıldığında değerli düzeylere gelebilecekbir kumaş seziyorum. Bunları kime versen, “havada karada” kapmaya çalışır.
Yalan mı?
Rosier, Rashica, Masuaku, Onur üzere kanat elemanlarının da uygun biçimde “kombine edildiğinde” nelere kadir olduğunu tartışmam bile.
İleri kanatlarda Rashica, Rebic üzere elemanlar da, yeniden diğer kulüplerin hiç de ellerinin aksisi itebileceği beşerler değil. Muleka’ya dair bir kelam etmek istemiyorum. Ne vakit etsem, hayal kırıklığı yaratıyor. Teslim oldum artık o mevzuda.
Mühim olan, bunlardan uygun bir “karışım ve formül” oluşturup ve uygun bir “senkronize hız” ile alanda kullanabilmek.
“İleri uç?” dediğinizi, bu soruyu sorduğunuzu ve sabırsızlandığınızı duyar üzere oluyorum. Biraz sabredin. Ona da geleceğim.
Ama ortaya, Şenol Hoca’nın “Neden hâlâ soru işareti ile baktığını” anlayamadığım Alex Oxlade Chamberlain’e dair bir iki laf etmek gerek.
Daha evvel de yazmıştım, zerinde yıllarca taşıdığı Liverpool formasının renginin bir düşük tonu bile kâfi bu ekibe katkı için. Daha fazla vakit ver daha geniş bir alan ver, oynar ve oynatır bu adam.
Bazen bir oyuncuya gereken özgürlüğü ve inisiyatifi verirsen içinden fevkalade bir patlama yapabilir.
Bunu yılların Şenol Güneş’i nasıl bilmez? Nasıl bilemez?
Geride, ortada ve kanatlarda yaşadığımız sıkıntıların pek birçoklarının, bu “senkron” yani sürat ahengi meselesinden kaynaklandığına aşını vurgu yapmamın sebebi, aksaklıkların ve rakip ekiplere verilen konumların büyük bir kısmının bundan kaynaklanması da, ondan.
Gelelim, Aboubakar ve Cenk sıkıntısına.
Baştan beri söylüyorum.
Cenk ve Abou’nun, vakit zaman eski günlerini hatırlatırcasına attıkları usta işi golleri bir yana koyarsak, “pil ömürlerinin” dolduğunu artık herkes biliyor.
Artık her ikisi de gerek “top tutmak” gerek “yer tutabilmek” (yani gereken vakitte gereken yerde şıp diye bitebilmek) gerekse “eski usta güzel vuruşları daha sık yapabilmek” manasında ömürlerini doldurmuş oyuncular.
Evet, Abou “Taşı (topu) gediğine koyduğunda”, tribünü nasıl zevkten çılgına çevirebileceğini vakit zaman gösteriyor. Ancak o kadar. Yani “zaman vakit…” Ve bu “zamanların” da bazen kritik maçlarda puan almak, çeşit atlamak için kâfi olması, bu oyuncunun eski kalitesini koruduğuna kâfi ispat dğeil.
Cenk desen o denli.
Koşamıyor bu çocuk artık. Koşarmış üzere yapıyor.
Orta alandan ya da kanatlardan atılan topları alıp, rakip defansın aklını başından alan o eski Abou ve Cenk yoklar artık.
Bunu kabul edelim.
O kadarını kenardan Burak Yılmaz’ı alsan o da yapabilir (ofsayta düşme yüzdesini 99’dan 80’lere filan indirebilirse tabii) zati.
O yüzden de skor üretemiyor kadro.
Oyunun genelinde topa sahip olmak, pas yüzdesi, ceza alanına ortalar filan, “hikaye” manası taşıyor o yüzden.
Yoksa, durum hazırlığı manasında bir eza yok.
Skor?
Trabzonspor maçında birinci şutunun 82’nci dakikada gelmesi, Adana Demirspor maçında genelde kapanan rakibin kalesine kaç tesirli şut atabildiğin gerçeğini unutma.
Buna karşılık ismini andığımız (toplam 7 gol yediğiniz) her iki rakibin de “insan malzemesi” senin çok gerinde. Bu da palavra mı?
O halde?
Hastalığın teşhisi ve tedavisi ortada.
Ya ilerideki elemanlara topu onların suratına ve yeteneklerine uygun bir oyun usulü ile aktarmanın yolunu, başkalarına öğreteceksin, ya da onların yerine alternatif “golcü” üreteceksin.
Yanlış duymadınız… “Golcü üretmekten” kelam ediyorum.
Yani “ya bir yol bulacaksın, ya bir yol yapacaksın” durumu…
Golcü dediğin canlı çeşidi markette filan satılmıyor.
Zaten dünyada da çok fazla yetişmiyor.
Yetişeni de Avrupa’nın 3 – 5 dev kulübü kapış kapış alıyor. Aslında paraya boğuyor.
Salah’ı, Haaland’ı, Ronaldo’yu, Messi’yi, Müller’i, Lewandovski’yi, Neymar’ı filan veren oldu da almadık mı?
Yakın geçmişte, İnönü Stadı’na tarihi keyifler yaratan Talisca’yı bile alamadın.
O halde “kendi tarlandan” yetiştireceksin bu eseri.
Artık, elindeki 11 içinden mi alternatif yaratırsın, “Sera”nda (Nevzat Demir – Fulya) mı üretirsin bilemem. Onu da ben öğretemem.
Ama bu türlü bir konut ödevin (aslında bir yığın ödevlerin) olduğunu bilerek yapacaksın işini.
Yoksa, her istikametiyle kusursuz malzemeyi bana da ver ben de maç kazanırım.
Çıkın oynayın, koşun, atın golleri gelin…
Beni de maç sonunda çağırın “üçlü çektireyim” diyerek olmaz bu iş.
Üçlü çektirmek işin en kolay ve keyifli yanı.
Onu hak etmek başka bir husus.
Velhasıl, Beşiktaş’ın hocasında düğümleniyor her şey.
Herkes elinde kamayla, kılıçla, keleşle, bombayla saldırırken ben savundum Şenol Hoca’yı. Herkes, kazanılan maçlardan sonra bile elinde “yağlı urganla” koştururken, ben müdafaasına koştum.
Ama, üstte yazdığım her şeyi de, kazanırken de kaybederken de ısrarla yazdım. Ve yeterli niyetle yazdım.
Avrupa serüveninde 7 maçta 6 galibiyet 1 beraberlik üzere bir sonucu diğeri almadı.
Lig’de son iki maçı çıkarırsan, (Pendik maçındaki hakem katliamını saymazsan) şimdi yitirilmiş büyük bir şey yok.
Hele ki, öteki ezeli rakipleri ile elindeki insan gerecini düşündüğünde.
Ama, artık “ev ödevlerini” de daha önemli ele almak lazım bu grubun “Teknik takım odasında”
Ödev belgesi yüklü.
Ama Şenol Güneş’in ben hâlâ bunu başarabileceğine inanıyorum.
Kim ne derse desin, oyuncularını da idaresi de “kibarca tribünlerin önüne atma eğilimleri” gösterirse de göstersin, tekrar de bir silkinişe imza atabileceğine inancımı korumak istiyorum.
“İstifa!..” diye bağırmak kolay.
Bugün idareye bağıran ve Şenol’u biraz olsun savunan tribün bile, bir iki puan daha yetirilsin, buna başlayacaktır. Şimdilik tutuyorlar kendilerine.
Ama tahlilin onun ellerinde olduğunu unutmamak ve gerisinde durmak gerek.
Önümüzdeki 3 ya da 4 maçlık periyod değerli.
Bunu aşabilen ve “senkron” ve “vites” problemlerini giderebilen bir Şenol’un bu yoldan alnı ak çıkacağını umuyorum, diliyorum.
