Sezonun birinci resmi maçının, üstelik de kendi sahanda, kendi seyircin önünde oynadığın birinci maçının, birinci saniyesinde tribünden yükselen birinci tezahürat “Yönetim İstifa!..” ise, bil ki çok özel bir ekibin maçındasın.
Dolmabahçe’den öteki bir yerde, Beşiktaş taraftarından öbür bir taraftardan duyulamazdı bu. Dahasını söylemek gerekirse, stada yaklaşık 1,5 saat evvel girdiğimde, benden evvel gelmiş 50-60 taraftar, daha o dakikalardan başlamıştı bunu bağırmaya.
Nedeni belirliydi.
Yönetim’e, “Transferde ezeli rakiplerimizden geri kaldık… Hatta, bizim göz diktiğimiz birtakım oyuncuları rakiplerimize kaptırdık. Bakın, UEFA maçları başladı. Ligin başlamasına az bir vakit kaldı. Şöyle ağzımızı tatlandıracak bir transfer göremedik. Geçen yılki takım, üstelik kıymetli kayıplarla alanda… Ne olacak halimiz?..” iletisi yolluyordu tribün.
Bir Türkiye Ligi klasiğidir bu. Ben kendimi bildim bileli, tahminen de yalnızca bir iki dönem hariç, bu memlekette “Transferin şampiyonu” daima Fenerbahçe‘dir. Galatasaray da onları takip eder. Beşiktaş, daima geriden gelir. Bu durumun şampiyonluklara ne kadar (doğrudan) etki ettiği sorunu ise, futbol tarihimizin en klasik tartışmasıdır.
Ancak, bunların hepsini bir tarafa bırakırsak, Beşiktaş‘ın geçen sene başarısız olan (evet, mazeretin ne olursa olsun, üçüncülük başarısızlıktır) takımından bence epey başarılı isimler ortasına giren Nathan Redmond ve Romain Saiss üzere ismin (nedenleri ne olursa olsun) yitirilmesi, geçen dönem yavaşlığıyla daima eleştirdiğimiz Cenk Tosun‘un bile sakatlığı nedeniyle kenarda beklemek zorunda olması değerli handikaplar.
Yine yeterli skor üretmesine karşın daima yavaşlığı ile eleştirdiğimiz Vincent Aboubakar‘ın yanına “sıkı bir golcü” isim bulunamaması, bir devir “Tamam işte… Aranan sağlam stoper ikilisi bulundu” dediğimiz Saiss – Colley iştirakinin bozulmuş olması, dönem başlarken, ağızlarda hiç de âlâ bir tat bırakmayan bir imaj.
Transfer olarak ne yapılmış?
Soldan sağa Jean Onana, üstten aşağıya Daniel Amartey…
Başka? O kadar…
“Elin oğlu” Dzeko‘ları, Zaha‘ları, Tadic‘leri filan getirirken, taraftarın feryadı ve isyanı haklı değil mi? Onu dönem sonunda göreceğiz natürel ki. Fakat Temmuz’un 27’si prestijiyle baktığımızda Dolmabahçe’den Akaretler’den görüntü bu.
Biri tam hazır değil ki, Şenol Güneş Hoca kamp takımına bile almamış. Başkası de yeniden “istediği kıvamda değil” ki, birinci 11’de yok.
Tiran ekibi önüne çıkan takım, neredeyse geçen sene “bıraktığımız yerden devam” tadında bir yemek üzere.
Kalede Mert... Geride Masuaku, Colley, Necip, Rosier… Ortada Amir, Gedson, Salih… Solda Muleka, sağda Onur ve ileride Aboubakar.
Düşünsene, Necip ve Salih’in “Klasik jokerler” sayılabileceği bir kadronun birinci resmi maçında jokerlerle çıkıyorsun UEFA eleme tipi maçına. Şenol Hoca‘nın yerinde olmak ister miydiniz? Vallahi ben istemezdim.
Eh, haydi biraz da alana bakalım.
Sahadaki Beşiktaş bildiğiniz üzere. Aslında, optimist tarafından bakarsan, “Ligin en oturmuş ve birbirini tanıyan kadrosu” deyip de avunabilirsin bile.
Malzemeyi üstte anlattık. Doğal ki “yemek” de birebir olacaktı.
Yavaş ve “gereğinden fazla sabırlı” atak eden bir Beşiktaş, 20 dakika adeta esnetti tribünleri. Rakip zayıf. O kadar zayıf ki, hani şöyle “Aman, şu adamı kaçırırsak başamıza iş açabilir” dedirtecek bir tane adamları bile yok. Belirli ki, deplasmana gelmiş her zayıf rakip üzere kapanacaktı. Süratli kontrataklarla sonuç arayacaktı. Onu bile yapamayan bir grup vardı alanda.
Bu işin ilacı ne? Malûm formül… Üzerine ender de olsa geldikleri vakit, süratle geride yakalayıp cezalandıracaksın ve skoru erkenden üretip farkı yakalayacaksın. Beşiktaş’ın rakibine kıyasla materyali de, buna ziyadesiyle müsaitti zati.
Bir iki cılız teşebbüs haricinde, sonuç veren birinci atak 21’de geldi. Soldan Arthur Masuaku‘nun ortasına gelişine ylakın uzaklıktan çok hoş sol vuran Onur Bulut, kilidi açıverdi.
20 dakika sonra, 41’de, tekrar sol içeriden Aboubakar’ın şahane orta pasını “afiyetle” alan Jackson Muleka, serinkanlı ve usta bir vuruşla durumu 2-0 yaptı. Tribünün keyfi biraz olsun yerine geldi. Lakin bu tribünü çok âlâ (60 yıldır filan) tanıdığımızdan, skor ne olursa olsun maç sonunda “Yönetim”in kulaklarının çınlatmaya hazırlandığını yeterli biliyorduk.
63’te, yeni transfer Jean Onana‘yı birinci sefer görme fırsatını bulduk. Salih’in yerine giren 23 yaşındaki Kamerunlu, 5 dakika sonra neredeyse kaleciyle karşı karşıya kalıyordu. Lakin ayakta duramadı. Bu oyuncunun bende bıraktığı birinci izlenimi “araya” sıkıştırmam lazım..
“Beşiktaş’ın ağır aksak temposundan hiç şikayetçi olmayacak üzere…”
Bir dakika sonra da Tiran kadrosunun forvetini tek başına bomboş kaçıran orta saha ve defans, Arnavut oyuncunun beceriksizliği nedeniyle tabir yerindeyse “direkten döndü”.. Fakat tribün cezayı kime keseceğini biliyordu:
“Yönetim İstifa” sloganı bir kere daha yankılandı Dolmabahçe semalarında.
Dakika 83’te korktuğumuz başımıza geldi. Yeniden, kestirim edilebileceği üzere, seri bir kontratakla sağdan bindiren Tiran grubu, Mert Günok’a gelen birinci ve tek “zor” topta Kaina‘nın ayağından golü buluverdi. Futbolun en güç skorudur 2-1…
“Bundan sonra ayıkla pirincin taşını”.. Öteki bir deyişle, bir Dolmabahçe/İnönü klasiği olan, “tırnak yeme faslı” başlamıştı. Birinci dakikanın müziği, daha bir yüksek sesle söylenir oldu:
“Yönetim istifa”
93’te büsbütün rakibin beceriksizliği ile ileride kapılan topu, genç Semih sağdan şahane bir vuruşla 3’ncü gole çevirince, tribünden o denli bir “gooool” sesi çıktı ki, bunu “Ohhh” diye çeviri etmek mümkün.
Ama, bu kadar zayıf bir rakibi burada 5 , 6 gol atıp ezip geçemiyorsan, bu çeşidi bile deplasmanda zora sokacak bir skorla alandan ayrılıyorsan, belirli ki bu şarkıyı daha çok duyacağız…
İhtiyaç muhakkak.
Bu ekibe golcü lazım.
Bu kadroya tempo lazım.
Bu kadroya “değişim” lazım.
Hem de CHP’ye lazım olandan da mecburî ve acil bir değişim.
(Zafer Arapkirli)
