Devlet adamlarının sahip olduğu servetleri her daim kelamı edilir bir bahis olmuştur. Atatürk bir ülkenin kurucu önderi olduğu için binlerce yeniliği halkına sunmuş ve yararlanması için elinden geleni yapmıştı…
Bir traktörün nasıl kullanılacağından tutun, süt veren bir inekle ilgili bilgileri bile halkının öğrenmesi için efor sarf etmişti…
Çiftlikler kurdu, yalnızca bir portakalla başlayarak milletlerarası ihracatlar yaparak ülkesine gelir sağlamıştı…
57 yıllık hayatında 4000 kitap okudu, 9 kitap yazdı, halkını medeniyete ulaştırmak için hastalıklarla gayret etti. Evet, yalnızca 57 yıllık ömrünün ki, büyük çoğunluğu savaş cephelerinde geçmiş olmasına karşın yalnızca 15 yılda çağdaş bir Türkiye yarattı.
Atatürk 1923 yılından itibaren aldığı Cumhurbaşkanlığı maaşının neredeyse yarısından birçoklarını toplumsal yardımlara ve etrafındakilere dağıttı. Gereksinimi olanlara konut aldı. Hatta aldığı para İsmet İnönü’ye yetmez diyerek başta iki, sonra üç bin lira da İsmet İnönü’ye veriyordu. Uzun bir mühlet köşkün iaşesini kendi karşıladı.
Medeni kanuna nazaran yakınlarınıza bir ölçü da olsa para bırakmak zorundasınız…
Atatürk’ün sıhhat durumu vasiyetini yazdıktan sonra Ankara’ya dönmesine imkân vermemiş ve vefat etmiştir. Bu durumun sonucunda, Atatürk’e çeşitli kentlerde armağan edilen köşkler ve konutlar, yasal mirasçısı olan kız kardeşi Makbule Atadan’a intikal etmiştir. Yapılan araştırmadan, Atatürk’e ikram edilen bu meskenlerin Makbule Atadan’a intikalinden sonra, resmi kuruluşların teşebbüsüyle Atatürk için müze haline dönüştürüldüğü tespit edilmiştir.
İşte Atatürk dünyada bir unsur imza atarak 12 Haziran 1933’te özel bir kanun çıkarttı ve bu kanunla akrabalarına tek bir kuruş bırakmadan tüm mal varlığını Hazine’ye devretti. Yani, hayatta olan öz kız kardeşi Makbule Atadan’a bile o demirbaşlardan hiç birini bağışlamadı.
“OMUZLARIMDA ULUDAĞ VAR!”
11 Haziran 1937 günü üzerine kayıtlı tüm demirbaşlarla ilgili milletine, devletine bağışladığı ile ilgili yazısını Hasan İstek Soyak’a yazdırmaya başladı.
“Malum olduğu üzere ziraat ve zirai iktisat alanında fenni ve ameli deneyimler yapmak niyetiyle çeşitli vakitlerde memleketin türlü mıntıkalarında birçok çiftlikler tesis etmiş idim.” dedi.
Liste yazımı sürdürülürken, Trabzon Valisi Yahya Sezai Uzay, Atatürk’ün bu bağıştan vazgeçmesini ister. Birebir biçimde, Şükrü Kaya ve Tahsin Uzer’den de rica eder. Lakin Kaya ve Uzer sessiz kaldı. Vali nihayet dayanamadı,
“Atatürk’üm ne olur yazdırmayın bu telgrafı. Siz milleti yok olmaktan kurtardınız.Türk vatanını, Türk tarihini ihya ettiniz, yine var ettiniz. Milletin size ikram ettiği kaç modül şeydir? Bunlar sizde milletin naçiz yadigârı olarak kalsın.” diye yalvardı.
Atatürk, yazdırmayı bıraktı ve “Vali beyefendi, çok sıkılıyorum. (İki elini omuzlarının üstüne koyarak) Omuzlarımda Uludağ var sanıyorum. Ben mektepten çıktığım vakit kılıcımdan öteki bir şeyim yoktu. Artık millet bana çok veriyor, kâfi bana..” dedi.
Yazdırmaya devam etti. Bağışladığı çiftliklerin dönümünü, bunlardaki bina, tesisat, fabrika ve imalathaneleri, canlı demirbaşları liste halinde belirtti.. Listede gösterilen çiftliklerin toplamı 154.729 dönümdü. Orman Çiftliği’nden diğer içlerinde Yalova’da iki, Silifke’de iki, Dörtyol’da iki, Tarsus’ta bir çitlik de vardı.
Liste tamamlandı, Atatürk bunların telgrafhaneye götürülüp Ankara’ya çektirilmesini emretti. Telgrafın makbuzunu alınca ayağa kalkıp şöyle konuştu:
“Oh oh, ne kadar hafifledim ve ferahladım!”
Gözleri nemlendi. “Yıllar önce düşündüğüm bir işi Trabzon’da tamamlamak mukaddermiş.” dedi.
Atatürk, Başbakanlığa yazdığı yazıyı halkına da okutturdu; şöyle diyordu:
“Hayatımın hatırlayabildiğim en sevinçli dakikalarını yaşıyorum.
Mal ve mülk bana tartı veriyor. Bunları milletime vermekle ferahlık duyuyorum. İnsanın serveti kendi manevi şahsiyetinde olmalıdır.
Ben büyük millete daha neler vermek istiyorum.”
Kaynak:
https://belleten.gov.tr/tam-metin/211/tur ve
İsmail Cem, Türkiye’nin Geri Kalmışlığının Tarihi
