Türk futbol tarihinin tahminen de en heyecan verici transferlerinden birinin arefesindeyiz.
Neden “en heyecan vericilerinden biri” demek lazım?
Çünkü bu defa, daha “yeni tanıdığımız ve yeni yeni sevmeye başladığımız bir evladımız”, şimdi 18 yaşında iken, “gurbetçi” olmak üzere.
Daha evvel de pek çok genç, yaşlı, futbolunun olgun çağında, ya da çiçeği burnunda atletimiz Avrupa ekiplerine yahut dünyanın öbür yerlerine göç ettiler. Kimi daha çok para kazanmak, kimi burada elde ettiği muvaffakiyetlerin üzerine biraz da dış dünyadan muvaffakiyetler eklemek, kimi de “Belki de kendimi biraz daha geliştirir ve bir dünya yıldızı olurum” diye gitti.
Kimi, ekiplerine büyük paralar kazandırdı giderken. Kimi, gittikten kısa bir müddet sonra hayal kırıklığı yaşayıp geri döndü. Kimi gittiği yerde en az buradaki kadar büyük bir muvaffakiyet yakaladı ve o ülkelerde isimleri hâlâ “dilden dile” konuşuluyor.
Bence, çağdaş vakitlerde, son cümledeki tanıma uyan yalnızca 2 futbolcumuz var.
Hiç tartışmasız, Nihat Kahveci ve Tugay Kerimoğlu…
1987 – 1999 ortasında Galatasaray’da 282 maç oynayan ve “kaderin eşsiz bir cilvesi” olarak UEFA Şampiyonluğu’nun çabucak öncesinde İskoçya’ya giden Tugay, Glasgow Rangers’da 42 maç oynadı. Fakat, İngiltere’deki gazetecilik yıllarımdan şahsen şahidim ki, o kulübün ve kentin tarihinde değerli ve beğenilen bir iz bıraktı. O kubbede “hoş bir seda” diyelim.
Ardından Galatasaray’daki eski İskoç hocası Graeme Souness’in marifetiyle geldiği Blackburn Rovers’da 233 maça çıktı ve 2001 – 2009 ortasında hizmet vermiş, orada da kaptanlık pazubandını kazanması yetmiyormuş üzere kupalar kazanmış ve son maçında tribünlerin, ellerinde “Türk bayrakları ve Tugay maskeleri ile” sevinç şovları ile uğurlanmıştır.
Nihat Kahveci’ye gelince…
Beşiktaş’ta efsaneler ortasına girdikten sonra 2002 yılında gittiği İspanya’da, Real Sociedad’ın kulüp tarihine geçen yıldızları ortasına kendini yazdırmıştır. 133 maçta 58 gol atmış ve La Liga’nın en çok kelamı edilen yabancıları ortasında kendine haklı bir yer bulmuştur. 4 yıl Sociedad, 3 yıl da Villareal’de top koşturan Nihat da, birebir Tugay üzere, yurtdışında misyon yapan “Lejyonerlerimiz” ortasında haklı bir muvaffakiyete imza atmıştır.
Nihat da Tugay da İngiltere ve İspanya’da kısa da olsa teknik yöneticilik ve yardımcı antrenörlük yaparak, kendilerine o alanda da değerli katkılar yaparak Türkiye’ye dönmüşlerdir.
Asla küçümsenemeyecek ve kendilerinden sonraki gençlere örnek olacak iki pırıl pırıl sporcumuzdur bunlar.
“Ötekileri” çok fazla bile konuşmaya gerek görmüyorum. Yani, Alpay’ı (Aston Villa) , Hakan’ı (Torino, Inter, Parma) , Emre’yi (İnter, Newcastle) ve Okan’ı (İnter) ve çok kısa süren Barcelona mesleği ile Rüştü’yü kastediyorum. Sorsan, kimse o kulüplerde bile hatırlamaz pek.
Son yılların tahminen en çok konuşulan transferleri ortasında da Cenk Tosun ve Çağlar Söyüncü’yü sayabiliriz. Cenk’in, Beşiktaş’a kıymetli ölçüde para kazandırarak gittiği Everton’daki inişli çıkışlı mesleği, Çağlar’ın da Leicester’daki 5 yıllık mühleti sonrasında bu hafta Atletico Madrid’e transferi, tekrar “sözü edilebilecek” hadiseler ortası girebilir.
Ama bu defa, apayrı bir hikayeden kelam ediyoruz.
Arda Güler…
Türkiye Üstün Ligi’nde son 1,5 yıldır yalnızca Fenerbahçeliler’in değil futbola gönül vermiş herkesin gözlerini ve gönüllerini fetheden bir çocuktan.
Hani “Allah bu çocuğu top oynasın ve tarihe geçsin diye yaratmış” derler ya… O kumaştan bir çocuk bu. Daha mesleğinin çok başlangıcında. Alışılmış ki şimdi kesin bir karara varmak için erken. Lakin futbolu izleyenlerin, bu bahiste yazıp çizenlerin kullandığı o meşhur “kumaş” lafı vardır ya… Şimdilik o sözcüğü çokça kullanıyoruz.
Kumaş…
Aynı dokuma aleminde olduğu üzere, o kumaştan dikilecek elbise çok kıymetli. Zira “böyle harika ve görkemli başlangıçları” çok gördü bu gözler. Umarız, bu “görkem” hiç eksik olma, bu çocuğunun isminin önünden.
Benim çıplak gözle de, TV’den de izlerken daima hayran kaldığım bir tarzı, ayaklarının yumuşaklığı, oyun zekası, konum zekası, ve yaratıcılığı var Arda’nın. Hani, rakiplerini daima merakta bırakan, daima şaşırtan, lakin bir yandan da arkadaşlarının “acaba artık ne yapmaya çalışıyor” diye adeta oyunu bırakıp kendisini izleten o eşsiz lezzette sihirbazlığı var ya… İnsan adeta öylece bakakalıyor.
Ama bir de negatif (beni geleceği için korkutan) tarafı var ki, onu söylemeden geçemeyeceğim.
Kendisinden evvelki birtakım genç oyuncuların hastalığını, daha doğrusu virüsünü seziyorum bu çocuğun damarlarında.
O da şu:
Arda, üstte saydığım eşsiz özelliklerinin olağanüstü farkında ve “Hep o kalıpta” bir performans sergilemenin sıkıntısına düşüyor. Daima “Bugüne kadar kendisinin ve dünyaya gelmiş geçmiş tüm futbolcuların yaptığı yahut yapabileceği en spektaküler hareketi” yapmanın hesabında. Atılabilecek en spektaküler pası, çekilecek en spektaküler şutu, atılabilecek en spektaküler çalımı planlıyor alanda.
Tribünleri ayağa kaldırıyor olağan. Hele ki son ulusal maçta attığı o eksiksiz gol. Ağzımızı açık bıraktı çocuk.
Ama, bu “hastalık” o denli bir şeydir ki, küçük yaştan esiri olursan, “basit oyunu” unutturuverir adama. Ya da kolay oyunu küçümsettirir. Kolay oyun yeteneğini köreltir. Zira her sporda olduğu üzere futbolda da “fundamental”i daima geliştirerek ancak ondan uzaklaşmayarak başarılı olursunuz. Unuttuğunuz anda “fundamental” dediğiniz şey o ihaneti asla unutmaz. Bir gün size bedel ödetir.
Benim bu mevzuda aklıma geliveren en üzücü ve şanssız örnek Oğuzhan Özyakup’tur. Yurtdışında (Hollanda, İngiltere) yetişip Beşiktaş’a gelmiş, kısa bir periyot (bence) “tarih yazmış”, kupalar da kaldırmış, lakin üstte anlatmaya çalıştığım kolay oyuna burun kıvırıp kendi kendini bitirmiştir. Daima o “hayatının ve futbol tarihinin en spektaküler orta pası ve “fake”i ya da şutu, yahut çalımının peşinden koşarken, kendisine bilmeden, bu vahim berbatlığı yapmıştır.
Gelelim Arda’nın transferine…
Kimi diyor ki, “Seni yaratan (Gençlerbirliği) ve bu haliyle ortaya çıkaran (Fenerbahçe) kulüplere daha ne verdin ki gidiyorsun çabucak?..”
Kimi diyor ki, “Oğlum, çık git kendini kurtar. Bu Türkiye’nin futbol jungle’ında bir şey olamazsın. Yerler seni. Ham yaparlar. Grup içinde ya da sendeki cevheri âlâ kullanamayabilecek bir hocanın elinde harcanırsın bir basamakta… Yürü git. Burada Muhteşem Lig yıldızı olacağına, Avrupa’da Şampiyonlar Ligi arenasında filan yıldız ol…”
Zor bir karar alışılmış ki.
Arda açısından da, ailesi açısından da Fenerbahçe açısından da…
Bir defa, tahminen Avrupa’da bu büyüklükte kulüplerde masalara konan paraların yanında az görünse de, ağız sulandırıcı bir para kelam konusu. Hem hayatı kurtulacak, hem ailesi ihya olacak hem de Fenerbahçe’nin kasası biraz “ohh” çekecek. Dahası, Real Madrid (son haberlere bakılırsa) üzere dünya futbol tarihinin tahminen de gelmiş geçmiş en başarılı efsanelerinden birinin formasını giyecek. Bu türlü bir fırsatı kim tepebilir ki?
Neden İspanya da, İngiltere değil?
Burada biraz iki ligin karşılaştırmasını yaparsak. Aslında futbolun daha süratli ve daha sert oynandığı Britanya’da işi daha güç olabilirdi. Arda üzere “görece daha yumuşak stildeki” bir futbolcu için. İspanya, Fransa, Almanya, Hollanda ve İtalya ligleri, Premier League ile karşılaştırılamaz.
O açıdan işi görece daha kolay olabilir. Bir de Real’in Avrupa Şampiyonlar Ligi’nin “abonesi” olduğu düşünülürse Avrupa vitrininin en önündeki atletlerden biri olabilir. Natürel ki birinci 11’de baht bulursa. Onun da garantisi yok natürel. Hem kendisine hem hocasına, (Carlo Ancelotti) hem de ekibin dinamiklerine bağlı. O denli “tak” diye ekibin çakılı elemanı olmak her vakit mümkün olmayabilir.
Fenerbahçeli olsaydım üzülür müydüm? Elbette.
Kadıköy’de bu çocuğu görmek için 1,5 yıldır kim bilir kaç bin kişi koştura koştura tribünlerde yerini alıyordu. TV başındakileri milyonları da katarsan, değerli bir kayıptır ülkemiz ligi için.
Ama, Türk futbolunun bu türlü bir çocuğu yetiştirmiş, ulusal ekipte da hakkıyla yararlanıyor olması, hepimiz için bir kazanımdır.
Üstüne üstlük “Real Madrid’li Arda” olarak anılması, tekrar hepimiz için bir gurur kaynağı olmaz mı?
Bekleyip görelim.
Bu ortada daima birlikte dualarımızı yollayalım bu “mücevher çocuğa”…
Babası olaydım neler düşünürdüm?
Hiç sormayın…
Ama Santiago Bernabeu stadının protokol tribününde şöyle gerime yaslanıp o klasik bembeyaz forma ile alana çıkan oğlunu izleyebilmek?…
Her babaya nasip olmaz sanırım.
Benim merhum babacığım beni o denli göreydi… Kalbi dayanır mıydı emin değilim. Bizim mahalle maçlarındaki heyecanını bile hatırladıkça, boğazıma birşey düğümlendi artık.
Yolun açık olsun Arda…
