Büyük Taarruz ‘un bilinmeyen kahramanlarından biri de Afyonlu Ahmet Çavuş’tur.
Tarih 2 Eylül 1922’ydi.Yer: Uşak- MuratDağı.
Günlerden Cumartesi.
Saat 22.30.
İşgal orduları darmadağın olmuş, İzmir’e gerçek kaçıyordu.
Yunan Orduları Başkumandanı General Nikolaos Trikopis de şimdi yakalanmamıştı.
Gecenin ilerleyen saatleriydi.
Başkumandan Mustafa Kemal kumandanlarını toplayıp, Trikopis’in yakalanmasını istedi.
Tabur Kumandanı Fuat Beyefendi çabucak Afyonlu Ahmet Çavuş’u çağırdı yanına ve buyruğu verdi.
“Bak Ahmet Çavuş” dedi, “Bu keşif başkaları üzere değil. Biliyorsun düşmanı bozduk. Her zirvenin akabinde, kaçan düşman çıkabilir. Çıkan, düşman kumandanı ve efradı, yani karargâhı olabilir. Sakın ha. Çavuşum falan deme. Alay kumandanı olduğunu ve etrafınızı çevirdim. Teslim olmazsanız imha edeceğim diyeceksin.”
Gerisini Ahmet Çavuş kendisi anlatıyor:
Keşif için üç kişi dağa tırmanmağa başladık.
Yanımda saatli, tetikli, fitilli olmak üzere 11 bomba vardı.
Arkamızdan da kırk kişi yollayacaklardı.
Alaca karanlıkta doruğun bir boyun noktasına vardığımız vakit, 5 – 10 zabitin oturduklarını gördüm.
Derhal bombalardan birisini yakalayıp davranmayın, teslim olun, diye haykırdım.
Hepsi, ellerini kaldırdılar. Arkadaşlarım da yanıma gelmişlerdi. Ben önümüzde duran bir zabitin atını yularından yakalayarak çektim.
Sordular: Ne kadar kuvvetiniz var? dediler.
Üç ordu, dedim. Büsbütün muhasara altındasınız. Ya teslim olacaksınız, ya sizi küme ateşine vereceğiz.
Hangi kıtaya kumanda ediyorsun? dediler.
Alay kumandanıyım, dedim. Rütbemi sordular?
Başçavuş dediğim vakit hepsi hayret içerisinde kalmışlardı. Hayretlerini gidermek için devam ettim:
Bizde onbaşıdan fırka kumandanı bile var, dedim. Onlara, torbalarımızdan peksimet çıkararak verdik. Onlar da bize, bol bol sigara ikram ettiler.
Ceplerimizi doldurduk. Biz onları böylelikle esir aldıktan hayli sonra Kaymakam Hüseyin Hüsnü Bey’le tabur kumandanımız Fuat Beyefendi geldiler.
Hüseyin Hüsnü Beyefendi, esir zabitlerin içerisinden birisini, eliyle işaret ederek bana sordu:
Bu zabitin kim olduğunu biliyor musun?
Ne bileyim, dedim. Elin düşmanı. Babamın oğlu değil ya!.
Fuat Bey’in gözleri faltaşı üzere açılmıştı:
-Trikopis, Trikopis, diye haykırdı. Yunan Başkumandanı.
Trikopis’i Uşak’a kadar getirdik. Orada bana bir İstiklâl Madalyası yazdılar.
Trikopis’in esvaplarını da bana armağan ettiler. Geçen seneye kadar bu esvapları giyerdim. Artık bunlar azıcık eskidi. Sokağa pek gelmiyor. Meskende saklıyorum.”
TRİKOPİS’İN TESLİM ALINMASI SAVAŞIN SONU
Yunan Orduları Başkomutanı General Nikolaos Trikopis’in teslim alınması savaşın sonu, Anadolu’nun işgalden kurtuluşuydu. Ve bu zaferde en büyük imzası olanlardan biri isimsiz Ahmet Çavuş’tu. Ahmet Çavuş kurtuluştan sonra Ünlü soyadını aldı.
Afyon Hapishanesi’nde İnfaz ve Müdafaa Başmemurluğu misyonunu yaptı. Yıllar sonra yaşlandığı gerekçesiyle işine son verildi.
Aç kalmamak için vilayet kavşağında nokta bekçiliği yapmak zorunda kaldı. İstiklal madalyası vardı ancak parası yoktu.
Ahmet Çavuş 18 Mayıs 1956’da ölünceye kadar çalışmayı sürdürdü. Hayatı daima yokluk içinde geçti. Son anında dahi bekçilik yaparak meskenine ekmek götürdü.
(Kaynak: Şahitlerin Lisanından İstiklal Ve Zafer Anıları Kocaeli Büyükşehir Belediyesi Yayınları)
