Editör: Erkavim Yıldırım
“Travmatik, trajik, hüzünlü sinemalar izlemek, beyin tarafından üretilen, kişiyi düzgün hissettiren ve ağrı kesici özelliği olan kimyasalların düzeylerini arttırarak, bir küme içindeki bireylerin ralarındaki bağları güçlendiriyor ve şahıslardaki ağrı tolerans düzeylerini yükseltiyor.
Böyle bir ihtimalin mümkün olup olmadığını keşfetmek için, yapılan önemli laboratuvar çalışmaları var. Bunlardan bir adedinde, çoğunlukla birbirlerini tanımayan insanlara travmatik bir sinema olan Stuart: A Life Backwards izlettirildi. Bu sinema gerçek bir hayat hikayesine dayanıyor ve engelli, evsiz, uyuşturucu ve alkol bağımlısı birininhikayesini anlatıyor.
Başka bir grubaysa, art geriye iki jeoloji ve arkeoloji belgeseli izlettirildi. Travmatik sineması izleyenler ortasında ağrı toleransının yüzde 13.1 oranında arttığı, buna karşılık belgesel izleyen kümedeki iştirakçilerin ağrı toleranslarının yüzde 4.6 oranında azaldığı gözlemlendi.
Sonuç travmatik sineması izleyen kümede, denetim kümesindeki deneklere kıyasla, ağrı toleransı neredeyse yüzde 18 oranında arttı. Dahası, ağrı toleranslarında artış olan şahıslarda, küme arkadaşlarına karşı aidiyet hislerinde artış oldu. Ağlatan TV dizilerine istek Elde edilen sonuç küme içi bağlanma tesirinin yalnızca müspet hisler aracılığıyla ortaya çıkmıyor oluşu.
Bir duygusal tecrübesi beraberce yaşamak endorfin hormonlarını harekete geçiriyor ve etrafınızdaki insanlara kendinizi daha yakın hissetmeye başlıyorsunuz. Zira beynin fizikî ağrıyla başa çıkan kısımları tıpkı vakitte kişinin yaşadığı ruhsal külfetlerde da devreye giriyor.
Dramatik tv dizilerinin izlenme oranının yüksek olmasının sebeplerine de dikkat çeken Psikolog Mehmet Başkak, acıklı sinemaları daima izleyenlerin ruhsal durumuyla ilgili şu değerlendirmeyi yaptı:
“İnsanlar acıklı senaryolar ve tv dizileri üzerinden birikmiş, bastırılmış hislerini ekran karşısında verdikleri yansılarla risksiz tabir etme imkanı bulmuş oluyorlar.
Koltuğunda otururken yansılarını lisana getiriyor, ağlıyor, bunu arkadaş sohbetlerinde paylaşıyor ve böylelikle bâtın gündemlerini acıklı sinemalar üzerinden konuşmuş oluyorlar. Bu da endorfin salgılarının artmasıyla elde edilen bir ortada olma, etraftakilere kendini yakın hissetme hislerine ek bir imkan sağlamış oluyor.
Bununla bir arada, ekran karşısında daima kaygılı, dramatik acıklı sinemalar karşısında, kişinin kendi ömrüyle ilgili olumsuz tecrübeleri, hisleri ağırlaşırken, bilinçaltı süreçte buna karşı direnç ve ayakta kalma sistemi harekete geçmiş oluyor. İzleyenlerde kendi meselelerine karşı otomatik bir duyarsızlaştırmaya yol açabiliyor. Yani sorunu halledilmese bile ona karşı duyarsızlaşmak bir nevi antidepresan tesiri oluşturabiliyor.”
İHA
